واژه‌ی «بَئِشَزَ»(Baešaza) در اوستا به معنی «دارو و درمان» است. چنان‌که «بَئِشَزُو»(Baešazo) به معنی درمانگر آورده شده است. ریشه‌ی واژه‌ی پزشک و پزشکی در زبان فارسی از همین واژه است.

در بند ششمِ «اَردیبهشت یَشتْ» به چندگونه درمانگر اشاره شده است:

کسی که [از پزشکان] به واسطه‌ی «اَشا» درمان کند: اَشُو بَئِشَزَ Ašo Baešaza،

کسی که به واسطه‌ی قانون درمان کند: داتُو بَئِشَزَ Dâto Baešaza،

سعید کریمی پارسیان: آرمان بنیادین نگارنده از نوشتن این گزارش‌ها آشنایی هرچه بیشتر با توانمندی‌های بسیار زبان پارسی است توانمندی‌هایی که زیر کوهی از ناآگاهی، کژ پنداری و کژاندیشی و ستم زمانه به دست فراموشی سپرده شده است زبانی که تنها زبان گروه زبان‌های آریایی است که واژه‌های آن افزون بر سادگی و آهنگ بسیار زیبا و شیوا هنوز پیوند ریشه‌های کهن خود را با زبان کهن آریایی نگاه داشته است.

ادامه نوشته…

ششم فرودین، برابر با خورداد و فروردین ماه، روز زایش اشوزرتشت بر همه‌ی بهدینان خجسته باد.

در زیر سروده‌ای از «رستم خسرویان(رُخسار)» که به فرخندگی فرارسیدن این روز سروده‌اند، آورده می‌شود:

چو بگذشت از فَرْودین، شش روز / بزرگی، به دنیا شد و زَد خُروش

که پیغام دارم زِ یکتا سروش / سوی مردمانی، که دارند هوش

ادامه نوشته…

فرارسیدن جشن مهرگان، روز مهر از ماه مهر – شانزدهمین روز از ماه مهر گاهشمار زرتشتی – بر همه ایرانیان فرخنده باد(برابر با دهم مهرماه گاهنمای رسمی کشور)

بابک سلامتی:‌ آن‌ گاه که سالنمای زرتشتیان روز مهر از ماه مهر را نشان می‌دهد، مهرگانی دیگر از راه می‌رسد. مهرگانی از راه می‌رسد که، اگرچه امروز تنها یکی از جشن‌های ماهیانه زرتشتیان به شمار می‌رود، اما دیروز شکوهش با نوروز برابری می‌کرد و گستره‌ی آن به سبب پیوندش با آیین مهر و میترا از خاور تا باختر این کره‌ی خاک را درنوردیده بود.

ادامه نوشته…

موبد اردشیر خورشیدیان: از آنجا که «اندیشه‌ها»ی بشری بنیانگزار باورهای انسان‌ها‌ هستند و «باورهای» بشری است که وجدان فطری انسان‌ها را تعریف می‌کنند، خلق وخو و اخلاق می‌شود. و«اخلاق» است که «قانون» را می‌نویسد و حدوحدود، حق وحقوق و آزادی‌های فردی واجتماعی را به‌دقت تعریف می‌کند و درنتیجه «امنیت» و«عدالت» در فرد و جامعه ایجاد می‌کند. تنها چنانچه اندیشه‌های بشری انسانی باشد، می‌تواند باورهای انسانی، اخلاق، قانون، امنیت وعدالت انسانی به‌باور‌آورد و تعالی‌بخش و فروهرساز باشد. وگرنه فرد و جامعه را به بی‌راهه می‌کشاند.

ادامه نوشته…

به مناسبت سالگرد درگذشت ارباب کیخسرو شاهرخ به گاه ۱۱ تیرماه ۱۳۱۹خورشیدی  و بنیانگذاری بسیاری از کارهای نیک، همچون آدریان تهران

شهرام شهریار: ارباب کیخسرو شاهرخ،‌ بنیانگذار آدریان و نیایشگاه و جایگاه نگهداری آتش سپند(:مقدس) دین زرتشتی، در شهر تهران، زاده‌ی ۷ تیر ماه ۱۲۵۴ در شهر کرمان است.

ادامه نوشته…

استاد خداداد خنجری: یکی از پایه‌های مهم جهان‌بینی زرتشت، باورداشتن به وجود دو گوهر متضاد در هستی جهان، و تجلی متضاد این دو گوهر همزاد، در اندیشه‌ی آزاد انسان است.

زرتشت، در گاتهای ورجاوند خود می‌گوید:

“اینک برای خواستاران و دانایان، از دو گوهر هستی – که آفریده‌ی مزداست- سخن خواهم گفت.” (گاتها، یسنای ۳۰، بند ۱)

ادامه نوشته…

فروردین است و روز فروردین / شادی و طرب را کند تلقین

ای دو لب تو چو مِی، مراده / کان باشد رسمِ روز فروردین

بر یاد خدایگان، شهِ عالم / کارسته زوست ملکِ داد ودین(مسعود سعد سلمان)

زرتشتیان در هر ماه، هنگامی که نام روز با نام ماه برابر می‌شود، آن روز را جشن می‌گیرند و هریک از این جشن‌ها را به مناسبتی برگزار می‌کنند که بی‌گمان برای زندگی اجتماعی انسان‌ها سودمند است و پیشرفت روزافزون جامعه را به‌همراه خواهد داشت. در همه‌ی این جشن‌ها آرمان‌هایی سپند و ورجاوند چون ستایش پروردگار، گردهم‌آیی، شادی و دادودهش دیده می‌شود.

ادامه نوشته…

استاد ابراهیم پورداود: «برسم گرفتن» ومدتی دعا برآن خواندن، همان از برای نعمت گیاهان سپاس به‌جای آوردن است که، مایه تغذیه انسان، ستوران و زینت طبیعت است و برسم را به‌عنوان نشانی از همه‌ی رستنی‌ها درمراسم قرارداده وبه آن درود فرستاده می‌شود. گذشته ازآن واژه برز(که برسم ازاین واژه مشتق است) به معنی بالیدن و نمو کردن، دلیل دیگری برنشانه‌بودن نباتات بودن برسم می‌باشد.

گذشته از اوستا، به واسطه خبری از«استرابون»، رسم «برسم گرفتن» نزد ایرانیان بسیارکهن برآورد می‌شود. وی درباره‌ی یک آتشکده درکاپتاتوکا(آسیای صغیر) می‌نویسد:«مغ‌ها درآنجا آتشی که هرگز خاموش نمی‌شود را نگهداری کرده و هر روز درآتشکده تقریبا یک ساعت دربرابر آتش سرود می‌خوانند و یک بسته چوب دردست می‌گیرند و پرده‌ای تا به چانه آویخته که لب‌های آنان رامی‌پوشاند.» مقصود ازبسته چوب وپرده همان «برسم» و «پِنام» است.

ادامه نوشته…