نوشته‌های کهن سرشار از اندرزها، بایسته‌ها و شایسته‌های زیستن است. انسان کنونی برای زندگی بهتر می‌تواند از این نوشته‌های سود برد، چراکه یکی از دلیل‌های بالابودن فرهنگ ایرانی، به‌کار بردن این اندرزها به‌وسیله‌ی مردمان عادی بوده است. نوشته‌ای به خط پهلوی به نام «اندرزهای پیشنیان» به گوشه‌ای از این اندرزها می‌پردازد:

«اندرزهای پیشنیان»، گردآمده‌ای از چهار نوشته‌ی اندرزی کوچک که ۳۶ بند دارد. اندرزهای این نوشتار از دید ساخت جمله بسیار ساده بوده و به ساخت جمله‌ها در فارسی نو بسیار نزدیک است، اکنون بخشی از این نوشته آورده می‌شود:

۱-خواسته و تن‌درستی بهتر است.

۲-و فرزند پارسا بهتر است.

۳-و برادر نیک‌نام بهتر است.

ادامه نوشته…

پریسا اورمزدی: از دیرباز تاکنون ایرانیان هرگونه سیاهی و تیرگی را نشانه‌ی شوم‌بودن و سرچشمه‌ی بدی‌ها و زشتی‌ها می‌دانند. چنانکه در ضرب‌المثل‌های قدیمی ‌برای اشاره کردن به ناچاری و موقعیت بدی که برگشت ناپذیر است گفته می‌شود: «بالاتر از سیاهی رنگی نیست» یعنی وضعیت از این بدتر نخواهد شد. و یا برای نشان دادن شوم بودن فردی از اصطلاح «گربه سیاه» استفاده می‌شود.

ادامه نوشته…

اشکان افشاری: «قلعه‌جمهور» نامور به «قلعه‌بابک» در ۵۰ کیلومتری شمال شهرستان «اهر» و در بلندی‌های باختری(:غربی) شعبه‌ای از رود بزرگ «قره‌سو» جای دارد؛ منطقه‌ای که به نام «کلیبر» شناخته می‌شود. «بنای جمهور» شامل دژی است بر فراز قله کوهستانی که نزدیک به۲۳۰۰ تا ۲۷۰۰ متر از سطح دریا بلندا دارد. پیرامون این دژ را از هر سو، دره‌های ژرفی با ۴۰۰ تا ۶۰۰ متر ژرفا فراگرفته است و تنها از یک سو، راهی باریک و و با دسترسی دشوار برای رسیدن به آن دیده می‌شود.

ادامه نوشته…

واژه‌ی «گات» در اوستا با حرف‌های «گ.ا.ث» نوشته شده و فرهنگیان آن را به خط خود «گاتهه» یا Gatheha می‌نویسند و «گات» می‌خوانند. «گاث»، در زبان پهلوی «گاس» و در زبان دری تبدیل به «گاه» شده و به معنی ظرف زمان و مکان و به‌گونه‌ی مجازی به معنای، آهنگ و موسیقی است و معنی اخیر از روی خواندن «گاته» به آوای ویژه(از قبیل وداخوانی هندیان) برخاسته و پساوند برخی از آواهای موسیقی نظیر دوگاه، سه‌گاه، چهارگاه، راست پنجگاه و نیز گاه‌های(اندرگاهان) پارسیان که عبارت بوده است از نمازهای پنج‌گانه نوشته شده در «گاثه» که ابوریحان آورده است(اهنودگات، اشتودگات، سپنتمدگات، وهوخشترگات، و وهیشتوایش‌گات)، نیز گویای این معنی است.

ادامه نوشته…

بهرام کوشکی: نام‌آوری شهر کنگاور بیشتر به‌دلیل سازه‌ای است که بر فراز تپه‌ای وسیع و در دل آن برپا شده است. این سازه امروز به نام «معبد آناهیتا» یا «ناهید» نامور است.

نخستین بار در سال‌های ۱۳۴۷ – ۱۳۵۴ خورشیدی یک هیات ایرانی به سرپرستی «سیف‌الله کام‌بخش‌فرد» کاوش‌های باستان‌شناسی را در کنگاور آغاز کرد. طرح کالبدی حقیقی بنا که درنتیجه‌ی کاوش‌های باستان‌شناسی سر از خاک بیرون آورده است، صفه چهار گوشی به اندازه‌ی ۲۱۰* ۲۰۸ متر است.

ادامه نوشته…