سروده‌ی مهین‌بانو اسدی:
[1]
تو ای پارسگرد، ای همه ریشه‌ام شب و روز در فکر و اندیشه‌ام
ز تو جان من پر ز آتش بود چه آتش که سوزان و سرکش بود
تویی پرشکوه و تویی دلپذیر تویی جاودانه به فرهنگ و ویر
تویی دیدگاه همه مردمان که مانی سرافراز تا جاودان
تو زیباتری زآنچه من خواستم سخن را به نامت بیاراستم
نخستین چو خورشید گیتی فروز برآید که شب را رساند به روز
کند آفرین بر تو و مهر تو گشوده کند چهره بر چهر تو
پس از گردش نیمروزی خویش بر آهنگ رفتن نهد پای پیش
نگاهش به سوی تو بردوخته است رخش ز آتش مهر تو سوخته است
جهانی پر از پاکی دیرپای به خاکت نهفته به پاکیزه رای
