«گاو» در اوستا به گونه‌ی «گَئو» دیده می‌شود که هم، «اسمِ جمع» همه‌ی جانوران سودمندِ اهلی است و هم، نام جاندار ویژه‌ای است که اکنون به نام «گاو» می‌شناسیم. باید گفت که ایرانیان همواره جانداران سودمند را گرامی ‌می‌دارند و نگه‌داری و پرورش آنان را از کارهای نیک می‌شمارند. به‌ویژه که «گاو» که در سوددهی سرآمد چارپایان دیگر است.

در اوستا-وندیداد-فرگرد۲۱-بند۱ (مجموعه کتاب‌های ورجاوندِ زرتشتیان، اوستا نام دارد و دارای پنج بخش یسنا، یشت‌ها، وندیداد، ویسپرد و خرده‌اوستا است – گاتها یا سرودهای اشوزرتشت، بخشی از یسناست) آمده است:
«درود به تو ای گاو پاک، درود به تو ای گاو سودبخش…». در نوشته‌ها برای «گاو پاک»، واژه‌ی «گئو سِپنت»(GaoSpenta) آمده است. در «پهلوی» نیز «گوسپند»، «اسم جمع مطلق» جانوران اهلی است. نام اصلی جانداری که امروزه گوسفند می‌نامیم، «میش» است که در اوستا هم «مَئِشَ»(Maesha) و ماده آن «مَئِشی»(Maeshi) خوانده شده است. بنابراین «گوسپند»(گئو + سپند) به همه‌ی جانوران سودمند گفته می‌شود.
هم‌چنین در «خرده اوستا»، در بخش نمازِ «ستایش یکتا خداوند» نیز این واژه دیده می‌شود:
«سِپاسْ اویِ بُزرگْ هستیگان، که آفرید و داد ….. بادْ اَنْدَرْوا آتش و آب و زمین و اُروَر و گوسفند و اَیوخْشُسْت و مردم.»
یعنی: «سپاس به آفریدگار بزرگی که آفریده است ….. باد و هوا و آتش و آب و زمین و گیاه و گوسپند و فلزها و مردم.»
یاری‌نامه:
۱-    پورداود، ابراهیم، فرهنگ ایران باستان. تهران. انتشارات اساطیر، چاپ اول، ۱۳۸۰، رویه‌های۷۹و۸۰
۲-    خرده اوستا، برگردان از دین‌دبیره رشید شهمردان.