در کتاب سوم دینکرد(درس‌نامه‌ی دین مزدایی) و در کرده‌ی ۱۵۷ آن درباره‌ی سرچشمه‌ی بیماری این‌گونه آمده است:
تندرستی در یک واژه، خلاصه می‌شود: میانه‌روی؛
بیماری در دو واژه خلاصه می‌شود: گزافه‌خواری و کمبود(:افراط و تفریط).
بن بیماری‌های جان، بن بیماری‌های تن، و بن افراطی‌ترین و تفریطی‌ترین بیماری‌های تن و جان همه «زدارمینو» است.
«زین» واژه‌ای است که امروزه برای پَلاس، جُل، نمد و پالانی که بر روی اسب و برای نشستن سوارکار انداخته می‌شود، به‌کار برده می‌شود. از سویی دیگر در نوشته‌های پیشین پارسی، در هیچ‌جا واژه‌ی «زین» را با این درون‌مایه نمی‌توان پیدا کرد. چراکه در گذشته این واژه به معنی؛ «سلاح» و «ابزار نبرد» به‌کار می‌رفته است:
بفرمود تا رخش را زین نهند / به بالای او زین زرین نهند(فردوسی)
در اوستا*، زین یا «زَئِنَ»(Zaena) چندین بار به‌کار برده شده است؛
«گاو» در اوستا به گونه‌ی «گَئو» دیده می‌شود که هم، «اسمِ جمع» همه‌ی جانوران سودمندِ اهلی است و هم، نام جاندار ویژه‌ای است که اکنون به نام «گاو» می‌شناسیم. باید گفت که ایرانیان همواره جانداران سودمند را گرامی می‌دارند و نگه‌داری و پرورش آنان را از کارهای نیک می‌شمارند. به‌ویژه که «گاو» که در سوددهی سرآمد چارپایان دیگر است.
پرسید دانا از مینوی خرد که «رادی» بهتر است یا «راستی»… مینوی خرد پاسخ داد که برای روان «رادی» و برای همه‌ی جهان «راستی».(مینوی خرد پرسش دوم)
در این بخش از کتاب مینوی خرد با واژه‌ی «رادی» روبه‌رو می‌شویم. واژه‌ای که از آن بخشندگی، جوانمردی برداشت می‌شود. ولی «رادی» چیست؟
واژه‌ی کهن برای نامیدن دادودهش و بخشش به مردم رادی است. رادی کردن همراه با راستی و کردار درست می‌آید. در وندیداد، فرگرد سوم، هنگامی که از زمین‌های شاد و ناشاد سخن می‌رود، آمده است که هر که جُو، یعنی دانه و غله می‌کارد، راستی و پارسایی می‌کارد.
به فرخندگی فرارسیدن جشن آبانگان(چهارم آبان گاهنمای رسمی کشور)*
این جشن در روز دهم آبان‌ماه که آبان‌روز نام دارد، برگزار می‌شود. «آبان» ایزدِ نگاهبان آب‌ها و جمع «آب» است و در اوستا و پهلوی به گونه‌ی «آپ» و در فُرس هخامنشی «آپی» گفته می‌شده است. این آخشیج مانند دیگر آخشیج‌ها یعنی؛ آتش، خاک و هوا در فرهنگ پربار ایرانی بسیار سپند است و آلودن آن گناه به‌شمار می‌آید.
در این‌باره بسیار سخن گفته شده و در بند ۳۶ در «درِ سی و ششم» مینوی خرد(۱) درباره‌ی نیکان آمده است:
«کسی‌که بیماران و عاجزان و مسافران را مهمان کند.»
در «ارداویراف‌نامه» نیز ازجمله‌ی گناهان یکی هم این آمده است:
فرارسیدن جشن تیرگان، دهم تیرماه گاهنمای رسمی کشور که برابر شدن روز تیر و ماه تیر در گاهنمای دینی زرتشتیان است بر همه‌ی دلاوران و ایرانیان خجسته باد.
در بندهای۶و۳۷ از «تشتر یشت»، «تِشتر» یا ایزد باران در چستی و چالاکی به تیر آرش یا «اِرِخْشْ» مانند شده است. گونه‌ی اوستایی آرش «رخشه» است که همراه با صفت‌های «تیز تیر» و «تیز تیرترین ایرانیان» یاد می‌شود.
در نوشته‌ها آمده، پس از آن‌که افراسیاب در تبرستان بر منوچهر چیره شد، به ناچار ایرانیان با تورانیان آشتی کردند. برای روشن شدن مرز میان ایرانیان و تورانیان، بر آن شدند که هر جاکه تیر آرش فرود آمد، آنجا مرز باشد.
سیاوش نمیرانیان: «خورداد» امشاسپند که در اوستا و نوشته‌های پهلوی به‌گونه‌ی «هئوروتات» و «هَئوروت» به معنای «رسایی» آمده است. یار همیشگی «امرداد»(به معنای «جاودانگی») است. امشاسپندی که نگهبان آب بوده و در بُندهِشن از «تیر» و «باد» و «فروردین» به‌عنوان یاران او نام برده شده است.
با تلاش هموندان تارنمای یتااهو گهنباری به یاد دکتر کسرا وفاداری برگزار شد.
نزدیک به سیصد تن از دوستداران کسرا، در پسین آدینه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۳ خورشیدی در آدریان بزرگ گردهم آمده بودند تا یاد «کسرا وفاداری» را گرامی بدارند.
تارنمای یتااهو، فرارسیدن نوروزِ را به همه‌ی جهانیان شادباش می‌گوید و امید دارد که در سال‌نو مردمان جهان این نکته را دریابند که آرمان گردهم آمدن خانواده‌ها در هنگامِ تحویل سال نو، نشان از پیوستگی همه‌ی انسان‌ها است که «بنی آدم اعضای یک پیکرند».
ششم فروردین هم سالروز زایش اشوزرتشت پیامبر است. پیامبری که همه‌ی انسان‌ها را به راستی و درستی فرامی‌خواند.
باشد که انسان‌ها بتوانند پنج فرزند بدِ «منیت» یعنی؛ «آز»، «خشم»، «ترس»، «رشک» و «نیاز» را از خود دور کنند و نشانه‌های سپنتامینویی را در خود بارور کنند.
به فرخندگی فرارسیدن سال‌نو، چکامه‌ای از سراینده‌ی زرتشتی، رستم خسرویان(رخسار) آورده می‌شود:
واپسین دیدگاه ها