سروده‌ای بسیار زیبا از مصطفی بادکوبه ای، پیشکشی به همه‌‌ی میهن دوستان ارجمند:

شبی، دل بود و دلدارِ خردمند / دل از دیدار دلبر، شاد و خرسند

که با بانگ بنان و نام ایران / دو چشمم شد ز شور عشق، گریان

چو دلبر شور اشک شوق را دید / به شیرینی ز من مستانه پرسید

بگو جانا که مفهوم وطن چیست / که به مهرش، دلی گر هست دل نیست

به زیر پرچم ایران نشستیم / و در را جز به روی عشق بستیم

به یمن عشق در ناب سفتم / و در وصف وطن این‌گونه گفتم

ادامه نوشته…

سروده‌ی «شیدا» درباره‌ی ایرا‌ن‌زمین را در زیر می‌خوانید:

وطن، نام تو نامی دلنشین است  /  از آن‌رو نام تو ایران زمین است

به قول شاعر شیرین زبانی  /  که این گفتار او از بهترین است

اگر فردوس بر روی زمین است  /  همین است و همین است و همین است

ز نام نامی تو مهر خیزد  /  ز دامانت هماره مشک ریزد

ادامه نوشته…

داستانی از «جاناتان دیویدسون»

پیرمردی مصری، تنها در ایالت آنداهیو در آمریکا زندگی می‌کرد. او می‌خواست مزرعه سیب زمینی‌اش را شخم بزند، اما کار سختی بود. تنها پسرش عبدل را که پیش از این کمکش می‌کرد، اف.بی.آی به اتهام همکاری با تروریست‌ها بازداشت کرده بود. پیرمرد، نامه‌ای برای پسرش نوشت و وضعیت دشوار را برای او شرح داد:

ادامه نوشته…

اندرزِ سی‌روزه‌ی «آدرباد ماراسپندان» عنوان سروده‌ای است، از شادروان «ملک الشعرای بهار»، که ترجمه‌ای است آزاد از پندنامه‌ی «آدرباد ماراسپندان» که از زبان پهلوی ساسانی به یادگار مانده است. در این پندنامه سفارش موبدِموبدان ناظر به پاسداشتِ روزهای ماه است. روزهایی که با نام‌های ویژه و برخاسته از دانش و شناخت مردمان فرهیخته و بخرد این آب و خاک، نامگذاری و تنظیم شده‌اند، که همگی از باور و بینش کاروَرزان دین‌مزدیسنی و زرتشتی سخن می‌گوید.

چنانچه با دیدی واشکافانه، در تاریخ شناخت و عرفان این مردم بنگریم، یکی از چراغ‌های فروزان، ما را به بخش‌بندی روزها، نزد ایرانیان باستان راهنمایی می‌کند.

ادامه نوشته…

در ۱۲۰۰سال پیش مردی زرتشتی تبار، در گوشه‌ی شهر بسیار کوچک بسطام، در میدان شناخت خداوند به چنان پایه‌ی والایی رسید که در درازنای ۱۲سده، مایه‌ی شگفت گروهی شده است و گروهی دیگر هم او را تکفیر کرده‌اند و این دلیل اهمیت سخنان و جایگاه برجسته بایزید در گستره‌ی اندیشه‌های عرفانی است.

ادامه نوشته…

نوشتار زیر را فرزانه گرامی «حسین اقوامی» درباره‌ی ارزشمندی زبان پارسی و بایستگی به‌کارگیری آن آورده‌اند:

پاسداشت زبان پارسی که امروزه ۱۴۴ میلیون تن در جهان به آن سخن می‌گویند، اندیشه نوینی نیست و به سده‌ها پیشتر بازمی‌گردد.

بهترین نمونه‌ی تلاش برای زدودن واژه‌های بیگانه از زبان پارسی، شاهنامه فردوسی است که شاید هم بزرگ‌ترین تلاش در این زمینه باشد.

ادامه نوشته…

آیا می‌توان دو تنی را که ۶۰۰ سال با هم تفاوت زمانی دارند و از لحاظ مکانی، فاصله شرق به غرب آنها را جدا می‌کند را، در کنار هم نهاد؟ ولی اگر دوری زمان و مکان هست، در برابر آن، نزدیکی نبوغ‌ها نیز هست.

اگر بر چشم انداز شاهکارهای سراسر گیتی نگاهی بیفکنیم، در برآوردی نزدیک به یقین، تنها شکسپیر، سراینده‌ی انگلیسی را، می‌توان با فردوسی در یک اندازه دانست.

ادامه نوشته…

سروده‌ی توران بهرامی( شهریاری) درباره‌ی آریوبرزن، سردار نامی ایران‌زمین:

کنون گویمت رویدادی دگر / زتاریخ دیرینِ این بوم و بر

چو اسکندر آمد به مُلک کیان / یکی گُرد فرمانده‌ی قهرمان

به ایرانیان داد درس وطن / در این ره گذشت از سر و جان و تن

که فرزند نام آور میهن است / مَر آن شیردل، آریو برزن است

چو اسکندر آهنگ ایران نمود / همه آگهان را هراسان نمود

ادامه نوشته…

محمود محمدکریمی، جمشید انوشیروانی

عمرم گهی به هجر و گهی در سفر گذشت

                             «دوران زندگی» همه در دردسر گذشت

«ابوالقاسم عارف» فرزند «ملاهادی وکیل»، در حدود سال ۱۳۰۰ هجری مهی(:هجری قمری) در قزوین زاده شد. پدرش وکیل بود. عارف صرف و نحو عربی و فارسی را در قزوین فراگرفت. خط شکسته و نستعلیق را بسیار خوب می‌نوشت، افزون بر اینها به فراگرفتن موسیقی نزد «حاج صادق خوارزمی» می‌پردازد و در این فن چیره‌دست می‌شود.

ادامه نوشته…

 چرا حافظ بسیار از واژگانی مانند پیرمغان، پیرمیکده، پیردانا، کاردان تیزهوش در ادبیات خویش بهره ‌برده‌است. شاید بتوان گفت که، آدمی هنگامی که همدم ندای وجود خویش می‌شود که، از تنهایی راهی به جایی ندارد و جایگاهی جز مأمن خیال خویش نمی‌یابد.

۱۴سال پادشاهی شیخ «ابواسحاق اینجو»، بهترین سال‌های عمر بلبل شیراز به‌شمار می‌آید. در این روزگار این پادشاه خوشگذران چنان روابط دوستانه‌یی با حافظ دارد که حتا به او اجازه حضور در مراسم انس و ادب خویش را می‌دهد.

ادامه نوشته…