ریشه‌یابی واژگان «ریال»، «قران»، «تومان» و «اسکناس»:
استاد «ابراهیم پورداود» در سال ۱۳۳۱خورشیدی و در کتاب گران‌سنگ خود «هرمزدنامه»(رویه‌های۲۳۳تا۲۴۶)، نوشته‌ای درباره‌ی واحد پول رسمی ایران یعنی «ریال» دارد که در زیر و با اندکی ویرایش و ویراستاری، به آن پرداخته می‌شود:

در ۲۷اسفندماه۱۳۰۸خورشیدی «ریال» به‌جای «قران» از برای واحد پول ایران برگزیده شد. درست است که «قران» واژه‌ای عربی است، «ریال» هم، به همان اندازه، بیگانه و اسپانیایی است و بیش از ۴۰۰سال است که به دستیاری پرتغالی‌ها و اسپانیایی‌ها در ایران شناخته شده است.

ادامه نوشته…

اندرزِ سی‌روزه‌ی «آدرباد ماراسپندان» عنوان سروده‌ای است، از شادروان «ملک الشعرای بهار»، که ترجمه‌ای است آزاد از پندنامه‌ی «آدرباد ماراسپندان» که از زبان پهلوی ساسانی به یادگار مانده است. در این پندنامه سفارش موبدِموبدان ناظر به پاسداشتِ روزهای ماه است. روزهایی که با نام‌های ویژه و برخاسته از دانش و شناخت مردمان فرهیخته و بخرد این آب و خاک، نامگذاری و تنظیم شده‌اند، که همگی از باور و بینش کاروَرزان دین‌مزدیسنی و زرتشتی سخن می‌گوید.

چنانچه با دیدی واشکافانه، در تاریخ شناخت و عرفان این مردم بنگریم، یکی از چراغ‌های فروزان، ما را به بخش‌بندی روزها، نزد ایرانیان باستان راهنمایی می‌کند.

ادامه نوشته…

فرزانه‌ی دانشمند «دهشتک»، از پزشکان نامور زرتشتی و فرنشین(:رییس) بیمارستان «گندی‌شاپور» بود. هنگامیکه «هارون‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌الرشید» می‌خواست ایجاد یک بیمارستان اسلامی را در بغداد را، بردوش پزشک دربار خود «جبرییل بن بختیشوع نصرانی» بگذارد، وی از «دهشتک» برای اداره بیمارستان نامبرده دعوت کرد.

ادامه نوشته…

پریسا اورمزدی: از دیرباز تاکنون ایرانیان هرگونه سیاهی و تیرگی را نشانه‌ی شوم‌بودن و سرچشمه‌ی بدی‌ها و زشتی‌ها می‌دانند. چنانکه در ضرب‌المثل‌های قدیمی ‌برای اشاره کردن به ناچاری و موقعیت بدی که برگشت ناپذیر است گفته می‌شود: «بالاتر از سیاهی رنگی نیست» یعنی وضعیت از این بدتر نخواهد شد. و یا برای نشان دادن شوم بودن فردی از اصطلاح «گربه سیاه» استفاده می‌شود.

ادامه نوشته…

در ۱۲۰۰سال پیش مردی زرتشتی تبار، در گوشه‌ی شهر بسیار کوچک بسطام، در میدان شناخت خداوند به چنان پایه‌ی والایی رسید که در درازنای ۱۲سده، مایه‌ی شگفت گروهی شده است و گروهی دیگر هم او را تکفیر کرده‌اند و این دلیل اهمیت سخنان و جایگاه برجسته بایزید در گستره‌ی اندیشه‌های عرفانی است.

ادامه نوشته…

نوشتار زیر را فرزانه گرامی «حسین اقوامی» درباره‌ی ارزشمندی زبان پارسی و بایستگی به‌کارگیری آن آورده‌اند:

پاسداشت زبان پارسی که امروزه ۱۴۴ میلیون تن در جهان به آن سخن می‌گویند، اندیشه نوینی نیست و به سده‌ها پیشتر بازمی‌گردد.

بهترین نمونه‌ی تلاش برای زدودن واژه‌های بیگانه از زبان پارسی، شاهنامه فردوسی است که شاید هم بزرگ‌ترین تلاش در این زمینه باشد.

ادامه نوشته…

به فرخندگی فرارسیدن جشن شهریورگان(۳۰ اَمُردادماه گاهشماری رسمی کشور، برابر با چهارمین روز از ماه شهریور در گاهنمای زرتشتی)

در آیین زرتشتی جشن‌های بسیاری دیده می‌شود. بی‌گمان یکی از دلیل‌های آن این است که انسان در مسیر حرکت خود به سوی آگاهی، از هستی‌های مینوی و مادی خود دوری جسته است و دیگر به آن توجه نمی‌کند. پس جشن‌ها برگزار می‌شوند تا به این هستی‌ها بیشتر توجه شود.

هرکسی کو دور ماند از اصل خویش / باز جوید روزگار وصل خویش

ادامه نوشته…

جاهای تاریخی استان کرمان:

در نوشته‌های تاریخی و جغرافیایی، این منطقه «کرمان»، «کارمانیا»، «ژرمانیا»، «کرمانیا»، «کریمان»، «کارمانی» و «کرمانی» آورده شده است. اگر «کارمان» را دو واژه بپنداریم. «کار» به معنی جنگ و «مان» به مفهوم جای است که در مجموع معنی «جایگاه دلاوری و نبرد» را می‌رساند. برخی از جغرافیدانان نام قدیم این شهر را «گواشیر»(بردشیر) خوانده‌اند.

ادامه نوشته…

زوبین پور مِهلی(ویالونیست و رهبر ارکستر نامی) در سال۱۹۳۶میلادی و در بمبیی(مومبایی) هندوستان از مادری تهمینه نام زاده شد. هفت‌ساله بود که نواختن ویلون و پیانو را فراگرفت.

زوبین در سال ۱۹۵۴میلادی برای آموختن رشته‌ی رهبری ارکستر، وارد آکادمی موسیقی «وین» شد و پس از چهار سال در ۲۲سالگی نخستین جایزه مسابقات بین‌المللی رهبران ارکستر در «لیورپول» انگلستان را دریافت کرد. با گذشت سال‌ها، با نوآوری در موسیقی، شهرت جهانی به‌دست آورد و تصور می‌شود که یکی از مهم‌ترین و موفق‌ترین مفسران جهانی ادبیات سمفونی در آثار رومانتیکِ «بروکنر»، «ماهلر» و «استراوس» باشد.

ادامه نوشته…

آیا می‌توان دو تنی را که ۶۰۰ سال با هم تفاوت زمانی دارند و از لحاظ مکانی، فاصله شرق به غرب آنها را جدا می‌کند را، در کنار هم نهاد؟ ولی اگر دوری زمان و مکان هست، در برابر آن، نزدیکی نبوغ‌ها نیز هست.

اگر بر چشم انداز شاهکارهای سراسر گیتی نگاهی بیفکنیم، در برآوردی نزدیک به یقین، تنها شکسپیر، سراینده‌ی انگلیسی را، می‌توان با فردوسی در یک اندازه دانست.

ادامه نوشته…