«ای وای»: درخواست دوشیزگان پاک، برای رسیدن به شوهران خوب
پانزدهمین یشت اوستا به «رام یشت» نامور است. اما در هیچ جای آن از رام، نام برده نشده بلکه سرتاسر این یشت در تعریف و توصیف ایزد «وایو(Vayu)» یعنی ایزد هوا می‌باشد. از این رو، اوستاشناسان بر این باورند که، نام این یشت باید «وایو» یشت می‌بود. رام یشت با باد و «وایو» ایزد هوا که نام دیگرش در پهلوی «وای» یا «اندروای» است، آمیخته شده است.
«وایو» ویژگی‌های بسیاری دارد، از آن جمله: جوینده، نیک کردار، چیره شونده، پیش رونده، پس رونده، پاینده‌فر، سخت‌ترین، قوی‌ترین، شکست‌دهنده، ستیزه‌شکن، موج‌انگیز، زبانه کشنده … و روشن است که این‌ها همه ویژگی‌های باد است .
بسیاری از پادشاهان و پهلوانان ایران زمین برای پیروزی بر دشمنان خود از «وایو» کمک خواسته‌اند و خداوند آنها را پاسخ داده است، از آن جمله فریدون برای پیروزی بر «اژی‌دهاک»، جمشید برای فراهم کردن زندگی خوش آریاییان، تهمورث برای پیروزی بر اهریمن، کیخسرو برای پیروزی بر افراسیاب، و می‌دانیم که باد در میدان کارزار یکی از عوامل اصلی پیروزی یکی از طرفین کارزار است .
«وایو» همچنین به درخواست دوشیزگان پاک برای رسیدن به شوهران خوب و خوشبخت شدن و کامیاب گردیدن پاسخ مثبت می‌دهد. از شگفتی های بسیار خیره کننده روزگار یکی همین است که هنوز هم پس از هزاران سال، دوشیزگان و بانوان، این ایزد را همان‌گونه مخاطب قرار می‌دهند: «ای وای». و گمان می رود که «ای وای» همان است که به عنوان یکی از نیروهای انسانی با شیرمادر در وجود انسان نهاده شده است!
غیر از کمک گرفتن دوشیزگان از «وای» که هنوز به‌گونه‌ی «ای وای» در سخنان برجای مانده است، عبارت «وای بر تو» به معنی آن است که ایزد باد در برابر تو قرار گیرد و روشن است که در جنگ آن‌که «باد» را در برابر خود داشته باشد با شکست روبرو می‌شود.
همچنین عبارت «باد به پشتش خورده» کنایه از کسی است که همواره در جنگ از کمک و پشتیبانی «ایزد وای» برخوردار بوده و به‌همین روی خود دارای زور نیست.
گفته‌ی «وای من» خود به خوبی از ایزد وای سخن می‌گوید که برابر با «خدای من !» به‌کـار می‌رود، و این نشانه تاثیراتی است که اندیشه‌ها، اساتیر و دین‌های گذشته بر اندیشه‌های نو می‌گذارد و همان «وای» است که سعدی درباره‌اش می‌گوید:
فرشته‌ای که مقیم است بر خزاین باد چه غم خورد که بمیرد چراغ پیرزنی
یاری‌نامه :
۱-جنیدی، فریدون. زروان . تهران: سازمان پژوهش فرهنگی ایران، ۱۳۵۸٫ رویه‌های ۱۰۳-۱۰۱٫
۲- پورداود. ادبیات مزدیسنا، یشت‌ها(جلد دوم). رویه‌های ۱۳۵-۱۳۴٫
بازدید نوشته: 6,778 بار
بانوی فرزانه ، نوشین فرودی گرامی ، بسیار سپاسگزار از نوشتار شما که قلب مرا روشن کرد و من نیز بر این باورم که در آیین پاک مزدیسنی بسیاری از واژه ها دارای پیام نیک هستند که از خوبی با آدمی سخن می گویند. آنچه که مبرهن است واژه “برده” یا “برده داری” اینگونه نیست و پیام آن برای انسان یک پیام بد و منفی است. باز هم سپاس فراوان از شما و پاینده باشید.