در کتاب سوم دینکرد(درس‌نامه‌ی دین مزدایی) و در کرده‌ی ۱۵۷ آن درباره‌ی سرچشمه‌ی بیماری این‌گونه آمده است:
تندرستی در یک واژه، خلاصه می‌شود: میانه‌روی؛
بیماری در دو واژه خلاصه می‌شود: گزافه‌خواری و کمبود(:افراط و تفریط).
بن بیماری‌های جان، بن بیماری‌های تن، و بن افراطی‌ترین و تفریطی‌ترین بیماری‌های تن و جان همه «زدارمینو» است.
ایوب گبانچی: تاریخ همیشه آموزگار انسان بوده است. «تاریخ داشتن»، یعنی هستی‌داشتن، همیشه‌بودن، در همه‌ی زمان گشتن، هنر و فرهنگ را آفریدن. تاریخ تنها به ما پیروزی یا شکست، فروغ یا فرود، نابودی یا بودن نمی‌دهد،تاریخ آموزشگاهی جاودانه است که در آن از پیدایش تا فرسایش، از آغاز تا پایان، از درگیری تا سازش انسان‌ها با طبیعت، از پیشرفت تبار و فرهنگی تا فروپاشی و دگرگونی آن، از دوستی‌ها تا دشمنی‌ها، از ناآگاهی و نادان تا شناخت و دانایی، از خدابانویی، از چند خدایی تا یگانه‌پرستی و تک‌خدایی، همه و همه را به‌سان یک داستان، یک نمایش و رویداد به ما نشان می‌دهد.
نوشته‌های کهن سرشار از اندرزها، بایسته‌ها و شایسته‌های زیستن است. انسان کنونی برای زندگی بهتر می‌تواند از این نوشته‌های سود برد، چراکه یکی از دلیل‌های بالابودن فرهنگ ایرانی، به‌کار بردن این اندرزها به‌وسیله‌ی مردمان عادی بوده است. نوشته‌ای به خط پهلوی به نام «اندرزهای پیشنیان» به گوشه‌ای از این اندرزها می‌پردازد:
«اندرزهای پیشنیان»، گردآمده‌ای از چهار نوشته‌ی اندرزی کوچک که ۳۶ بند دارد. اندرزهای این نوشتار از دید ساخت جمله بسیار ساده بوده و به ساخت جمله‌ها در فارسی نو بسیار نزدیک است، اکنون بخشی از این نوشته آورده می‌شود:
۱-خواسته و تندرستی بهتر است.
۲-و فرزند پارسا بهتر است.
۳-و برادر نیک‌نام بهتر است.
«زین» واژه‌ای است که امروزه برای پَلاس، جُل، نمد و پالانی که بر روی اسب و برای نشستن سوارکار انداخته می‌شود، به‌کار برده می‌شود. از سویی دیگر در نوشته‌های پیشین پارسی، در هیچ‌جا واژه‌ی «زین» را با این درون‌مایه نمی‌توان پیدا کرد. چراکه در گذشته این واژه به معنی؛ «سلاح» و «ابزار نبرد» به‌کار می‌رفته است:
بفرمود تا رخش را زین نهند / به بالای او زین زرین نهند(فردوسی)
در اوستا*، زین یا «زَئِنَ»(Zaena) چندین بار به‌کار برده شده است؛
به یاد استاد ابراهیم پورداود که در ۲۶ آبان ماه ۱۳۴۷ خورشیدی چشم از جهان فروبست.
«سرود مزدیسنی» یکی از زیباترین سرودهای دینی است که استاد پورداود، در ستایشِ سپندینگی دو نیایش به‌نام‌های؛ «اَشِمْ وُهو» و «یَتا اَهو» سروده است.
درباره‌ی این سرود استاد می‌نویسد: خرده اوستا با دو نیایش به‌نام؛ «اَشِمْ وُهو» و «یَتا اَهو» آغاز می‌شود. این دو نماز خُرد، از آن‌رو که گرداگردِ نیایش‌های دیگر است، به «پیرامون یَشْت» نامور است. این دو نماز بسیار پرارج و سپند هستند.
به فرخندگی فرارسیدن هفتم آبان روز جهانی «کورش بزرگ»
کنکاشی در گاه‌نگار زندگی «نبونئید»، فرمانروای بابل نشان می‌دهد که «کورش بزرگ» در هفتم آبان ماه سال ۵۳۹ پیش از میلاد مسیح، به بابل وارد شده و فرمان آزادی مردمانِ دردمندِ بابل داده است. «نبونئید» که در نوشته‌های تورانی و اسلامی با نام «داریوش مادی» نامور است، توسط یونانیان «نابونیدس» خوانده می‌شود. گاه‌نگار «نبونئید» نشان می‌دهد که لشکریان او در سال هفدهم از فرمان‌رواییش در شهر «اپیس»، کشتاری به راه انداختند.
«گاو» در اوستا به گونه‌ی «گَئو» دیده می‌شود که هم، «اسمِ جمع» همه‌ی جانوران سودمندِ اهلی است و هم، نام جاندار ویژه‌ای است که اکنون به نام «گاو» می‌شناسیم. باید گفت که ایرانیان همواره جانداران سودمند را گرامی می‌دارند و نگه‌داری و پرورش آنان را از کارهای نیک می‌شمارند. به‌ویژه که «گاو» که در سوددهی سرآمد چارپایان دیگر است.
در روزگار کنونی آن‌چه میانِ بیشتر جوانان گسترش پیدا کرده و دیده می‌شود آن است که بدون شکیبایی، تلاش و دانش‌اندوزی، یک‌روزه و در کوتاه‌زمان می‌خواهند به دارایی و ثروت فراوان برسند و به سخنی دیگر «راه صد ساله را یک‌روزه بپیمایند»، که این نشانه‌ای از اندیشه‌ی اهریمنی است. آیا این خواسته‌ی نابجا، در برابر قانون هستی یا «اشا» نیست؟
«ای هستی‌بخش یکتا با سرودهای ستایش تو و هم‌چنین اشا و وهومن و خشترا را می‌پرستم و خواستارم که در فرازین راه آسمانِ حقیقت گام نهاده و به آوای حق که از دوست‌داران تو در گروثمان برخواهد خاست گوش فرادهم.» (یسنا-هات ۵۰بند۴، برگردان فیروز آذرگشسب)
در این نوشتار تلاش می‌شود تا نشان داده شود اشوزرتشت از «دوزخ» و «بهشت» به گونه‌ی مادی نمی‌اندیشیده است.
پرسید دانا از مینوی خرد که «رادی» بهتر است یا «راستی»… مینوی خرد پاسخ داد که برای روان «رادی» و برای همه‌ی جهان «راستی».(مینوی خرد پرسش دوم)
در این بخش از کتاب مینوی خرد با واژه‌ی «رادی» روبه‌رو می‌شویم. واژه‌ای که از آن بخشندگی، جوانمردی برداشت می‌شود. ولی «رادی» چیست؟
واژه‌ی کهن برای نامیدن دادودهش و بخشش به مردم رادی است. رادی کردن همراه با راستی و کردار درست می‌آید. در وندیداد، فرگرد سوم، هنگامی که از زمین‌های شاد و ناشاد سخن می‌رود، آمده است که هر که جُو، یعنی دانه و غله می‌کارد، راستی و پارسایی می‌کارد.
واپسین دیدگاه ها