به فرخندگی فرارسیدن جشن آبانگان(چهارم آبان گاهنمای رسمی کشور)*
این جشن در روز دهم آبان‌ماه که آبان‌روز نام دارد، برگزار می‌شود. «آبان» ایزدِ نگاهبان آب‌ها و جمع «آب» است و در اوستا و پهلوی به گونه‌ی «آپ» و در فُرس هخامنشی «آپی» گفته می‌شده است. این آخشیج مانند دیگر آخشیج‌ها یعنی؛ آتش، خاک و هوا در فرهنگ پربار ایرانی بسیار سپند است و آلودن آن گناه به‌شمار می‌آید.
در این‌باره بسیار سخن گفته شده و در بند ۳۶ در «درِ سی و ششم» مینوی خرد(۱) درباره‌ی نیکان آمده است:
«کسی‌که بیماران و عاجزان و مسافران را مهمان کند.»
در «ارداویراف‌نامه» نیز ازجمله‌ی گناهان یکی هم این آمده است:
فرارسیدن جشن تیرگان، دهم تیرماه گاهنمای رسمی کشور که برابر شدن روز تیر و ماه تیر در گاهنمای دینی زرتشتیان است بر همه‌ی دلاوران و ایرانیان خجسته باد.
در بندهای۶و۳۷ از «تشتر یشت»، «تِشتر» یا ایزد باران در چستی و چالاکی به تیر آرش یا «اِرِخْشْ» مانند شده است. گونه‌ی اوستایی آرش «رخشه» است که همراه با صفت‌های «تیز تیر» و «تیز تیرترین ایرانیان» یاد می‌شود.
در نوشته‌ها آمده، پس از آن‌که افراسیاب در تبرستان بر منوچهر چیره شد، به ناچار ایرانیان با تورانیان آشتی کردند. برای روشن شدن مرز میان ایرانیان و تورانیان، بر آن شدند که هر جاکه تیر آرش فرود آمد، آنجا مرز باشد.
سیاوش نمیرانیان: «خورداد» امشاسپند که در اوستا و نوشته‌های پهلوی به‌گونه‌ی «هئوروتات» و «هَئوروت» به معنای «رسایی» آمده است. یار همیشگی «امرداد»(به معنای «جاودانگی») است. امشاسپندی که نگهبان آب بوده و در بُندهِشن از «تیر» و «باد» و «فروردین» به‌عنوان یاران او نام برده شده است.
خسرو پور مهربان پور جمشید، رادمرد نیک‌منش، بردبار، تلاشگر نیک‌خواه، دلیر زرتشتی از روستای اله‌آباد* رستاق یزد بود.
در ۱۷سالگی به‌جای پدر سرپرست اله‌آباد شد و نخستین کار او جلوگیری از تجاوزهای «حاجی بابای اله‌آبادی» بود که از زمان پدرش ادامه داشت و بخشی از زمین‌های کشاورزان را گرفته بود. فرزانه خسرو با کوشش خستگی‌ناپذیر در دادگاه‌های شرع و عرف، سرانجام «حاجی بابا» را مجبور به بازگشت زمین‌ها می‌کند.
با تلاش هموندان تارنمای یتااهو گهنباری به یاد دکتر کسرا وفاداری برگزار شد.
نزدیک به سیصد تن از دوستداران کسرا، در پسین آدینه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۳ خورشیدی در آدریان بزرگ گردهم آمده بودند تا یاد «کسرا وفاداری» را گرامی بدارند.
به یاد دکتر کسرا وفاداری، تارنمای «یتااهو» ، گهنباری را در روز آدینه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۳ خورشیدی برگزار می‌کند. همکیشان می‌توانند از ساعت ۱۷ در آدریان بزرگ تهران باشنده باشند و یاد آن بزرگوار را گرامی بدارند.
گفته می‌شود یک سده پیش، واژه‌ی آذربایجان تنها درباره‌ی آذربایجان ایران به‌کار می‌رفته است و ریشه‌ی زبان‌شناسی آن مربوط به «آران»، سرزمینی در قفقاز بوده است که جغرافی‌نگاران واژه‌های گوناگونی را برای آن به‌کار می‌بردند. اینگونه به چشم می‌آید که پیش از آمدن اسلام به این سرزمین واژه‌ی «آران» رایج بوده است. چنانکه یکی از تاریخ نگاران هنگام گفتن سرگذشت دودمان «مهران»(که از خویشاوندان خسرو پرویز پادشاه ساسانی بوده است)، از «وردان» دلاور سخن می‌گوید و می‌نویسد که او می‌خواست سلسله‌ی «آران‌شاهان» را برافکند. آذربایجان در روزگار صفویه به ۱۵ خان‌نشین و سلطان‌نشین کوچک دگرگون شد. مهمترین خان‌نشین‌ها شامل: باکو، گنجه، دربند، قبه، قرباغ، نخجوان، تالش، شکی، شروان، ایروان و لنکران بودند. مهمترین سلطان‌نشین‌های کوچک را آرش، ایلی سو، کازاخ، کوتکاشین، قبله و شمشادیل تشکیل می‌دادند. برخی از تاریخ‌نگاران هم شهرهای تفلیس، اردوباد، بردعه و بیلقان را جز سرزمین «آران» می‌دانند.
تارنمای یتااهو، فرارسیدن نوروزِ را به همه‌ی جهانیان شادباش می‌گوید و امید دارد که در سال‌نو مردمان جهان این نکته را دریابند که آرمان گردهم آمدن خانواده‌ها در هنگامِ تحویل سال نو، نشان از پیوستگی همه‌ی انسان‌ها است که «بنی آدم اعضای یک پیکرند».
ششم فروردین هم سالروز زایش اشوزرتشت پیامبر است. پیامبری که همه‌ی انسان‌ها را به راستی و درستی فرامی‌خواند.
باشد که انسان‌ها بتوانند پنج فرزند بدِ «منیت» یعنی؛ «آز»، «خشم»، «ترس»، «رشک» و «نیاز» را از خود دور کنند و نشانه‌های سپنتامینویی را در خود بارور کنند.
به فرخندگی فرارسیدن سال‌نو، چکامه‌ای از سراینده‌ی زرتشتی، رستم خسرویان(رخسار) آورده می‌شود:
در سرچشمه‌های علوم انسانی اینگونه به دانشجویان آموزش داده می‌شود که آریاییان قومی مهاجر هستند که در تاریخی ناروشن و از سرزمین‌های سردسیر شمالی، در اثر سردشدن و افزونی جمعیت، رو به سوی جنوب رهسپار شده و با از بین‌بردن بومیان فلات ایران به عنوان قومی یورش‌گر، خود، جایگزین آنان شده‌اند. البته جای شگفتی نیست چراکه این سرچشمه‌ها خود وامدار کتاب‌هایی هستند که از نویسندگان غربی گرفته شده‌اند و آرمان بیشتر آنان از بین بردن پیشینه‌ی نیکِ مردمان این مرز و بوم و همچنین گسترش ناامیدی در میان آنان است تا بتوانند در درازمدت با روش‌های گوناگون بر منابع طبیعی و انسانی این سرزمین چیره شوند و از آن بهره‌مند شوند.
واپسین دیدگاه ها