فرارسیدن جشن سده(دهم بهمن ماه گاهنمای رسمی کشور) را به همه‌ی ایران‌دوستان خجسته باد می‌گوییم. در زیر سروده‌ی جمشید زره پوش را می‌خوانیم:
روز مهر و ماه بهمن جشنِ فرخنده سده / شعله‌ها بر سردی سرمای جانفرسا زده
آتشِ اَردیبهشت امشاسپندِ سر بلند / نور و گرمی داده بر شهر و ده و کوی و کده
ای فروغِ جاودان، ای جلوه‌ی دلجوی او / ای پرستش‌سوی نیکان و وهانِ کوی او
تاریخچه‌ی شهر یزد را می‌توان در دو دوره بررسی کرد:
الف – دوره پیش از اسلام:
از دگرگونی‌های تاریخی منطقه‌ی یزد در پیش از اسلام آگاهی‌های دقیقی در دست نیست، ولی می‌توان به قدرت رسیدن مزدکیان در سال‌های پایانی روزگار ساسانیان، که از مهم‌ترین حوادث این منطقه است، اشاره کرد.
در روزگار هخامنشیان و ساسانیان، برای جلوگیری از یورش چادرنشین‌ها به یزد ناگزیر دژها، راهدارخانه‌ها و چاپارخانه‌های بسیاری ساخته شد که افزون بر کارکرد نظامی و تجاری، از آن‌ها به عنوان رُباط و بارانداز کاروان‌ها نیز بهره برده می‌شد.
به یاد استاد ابراهیم پورداود وسالگرد درگذشت وی به تاریخ ۲۶ آبان ۱۳۴۷
استاد پورداود(۲۰ بهمن ۱۲۶۴- ۲۶ آبان ۱۳۴۷) از پژوهشگرانی است که در فرهنگ ایران پایگاهی بس بلند دارد و خدمتی که در زندگانی ۸۳ ساله‌ی خود به تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران کرده است، او را بی‌گمان در شمار بزرگ‌ترین خدمتگزاران فرهنگ و تاریخ ایران قرارداده است.او برای روشن کردن گوشه‌های تاریک تاریخ تمدن ایران باستان بسیار کوشید و ده‌‌‌ها کتاب و صدها نوشته برآورد زندگانی سودمند او بود. پورداود پژوهشگر، زبان‌شناس و شاعر، یک نویسنده‌ی چیره‌دست نیز بود. او نخستین کسی است که اوستا را به فارسی برگرداند و تاریخ تمدن ایران باستان را با کوشش و پژوهش‌های شبانه‌روزی خود روشن کرد.
به یاد مللک الشعرای بهار که در ۱۸آبان ماه سال ۱۲۶۵ زاده شد
محمدتقی بهار؛ سراینده، پژوهشگر، روزنامه‌نگار و سیاستمدار برجسته‌ی تاریخ ادب و فرهنگ ایران است که در سال‌های ۱۲۶۵ تا ۱۳۳۰ خورشیدی که در زمانه‌ای سخت پرآشوب و پرتنش زیست.
از وی سروده‌ها و برگردان‌های بسیاری از نوشته‌های پهلوی برجای مانده است، که بر هر ایرانی فرهنگ دوست بایسته است که این نوشته‌ها را بخواند و در زندگی خود به کار بندد.
«اوستا» نام مجموعه کتاب‌های سپند(:مقدس) زرتشتیان است. نامه‌ی سپندینه‌ی اوستا به خط اوستایی که به آن خط «دین‌دبیره» هم می‌گویند نوشته شده است. زبان اوستایی در دانش زبان‌شناسی، دربرگیرنده‌ی دو گویش است که یکی دیرینه‌تر است، که آن‌را «گویش گاهانی» گویند که در گاتها، سرودهای اشوزرتشت به‌کار رفته است. گویشی که در دیگر بخش‌های اوستا به‌کار رفته «گویش نو» خوانده می‌شود. اوستای روزگار ساسانی، به ۲۱ نسک(نسک در واژه به معنای کتاب، بخش آمده است) بخش می‌شده است که بر پایه‌ی کتاب‌های هشتم و نهم دینکرد به گزارش زیر است:
سرودهای زیبا از چکامه‌سرای زرتشتی «گودرز ماوندی»، که به خجستگی ۳۷۵۰سال دینی زرتشتی سروده‌اند، را در زیر می‌خوانیم:
سه هزار و هفتسد و پنجاهمین سال پیام آوری اشوزرتشت فرخنده باد.
سراسر در جهان شادی پراکند / کسی کو بر لبش داشت لبخند
همی هنگام زایش خنده‌ای کرد / همه اهریمنان را کرد دلسرد
هر آن‌کس در کنارش بود شد شاد / به دیگر همرهان نیز مژده‌ای داد
جشن مهرگان(۱۰مهرماه گاهنمای رسمی کشور)، بر همه‌ی ایرانیان فرخنده باد.
سرودهای از «توران شهریاری» درباره‌ی جشن مهرگان را در زیر می‌خوانیم:
مژده ای دوستان مهرگانست / مهر با هر کسی مهربانست
مهر روز و مهِ فرخ مهر / جشن فرخنده‌ی مهرگانست
گرمی و پاکی و شادی از اوست / فرّ و شیدش کران تا کرانست
در دل گرم هر ذره از مهر / یک جهان شور هستی نهانست
واژه‌ی «سندباد» که به گونه‌ی «سنباد» هم نوشته می‌شود. در زبانِ پهلوی به معنی نیروی اندیشه است. «سندباد» همچنین به معنی بادی است که از سوی رود سند بوزد. واژه‌ی مجوس از سوی تازیان به افرادی گفته می‌شود که پیروی دین‌های ایرانی پیش از اسلام بودند. گمان می‌رود «سندباد» از پیروان مزدک بوده است. «سندباد مجوس» پس از کشته شدن ابومسلم خراسانی در نیشابور و ری به خونخواهی ابومسلم دربرابر خلیفه عباسی منصور به‌پا خواست.
به یاد سالگرد درگذشت مهدی اخوان ثالث در گاه چهارم شهریور ۱۳۶۹خورشیدی
مهدی اخوان ثالث(م.امید) در سال ۱۳۰۷ در مشهد زاده شد. او از هنرستان مشهد فارغ‌التحصیل شد. از او مجموعه‌های ارغنون، زمستان، آخر شاهنامه، از این اوستا، شکار، پاییز در زندان، بهترین امید، عاشقانه و کبود و تورا ای کهن بوم و بردوست دارم چاپ شده است. اخوان ثالث به سال ۱۳۶۹ در تهران درگذشت و بنا به وصّیت خویش در کنار آرامگاه فردوسی به خاک سپرده شد.
لحظه دیدار نزدیک است / باز من دیوانه‌ام، مستم
باز می‌لرزد دلم، دستم / بازگویی در جهان دیگری هستم
نوشته‌ی زیر، از استاد ابراهیم پورداود است که در اسفند سال ۱۳۲۶ درباره‌ی واژه‌ی «پرچم» و نادرستی کاربری این واژه به چاپ رسانده‌اند، که با اندکی ویرایش بخشی از آن برگزیده شده که به کاربران ارجمند پیشکش می‌شود:
در این چند ساله گذشته، واژه‌های نادرستی بر سر زبان‌ها افتاده که «پرچم» یکی از آنهاست. این واژه در سده‌های پنجم و ششم هجری مهی وارد ایران شده و در هیچ‌یک از نوشته‌های نثر و نظم فارسی پیش از آن روزگاران دیده نشده است.
واپسین دیدگاه ها