نوشته‌های کهن سرشار از اندرزها، بایسته‌ها و شایسته‌های زیستن است. انسان کنونی برای زندگی بهتر می‌تواند از این نوشته‌های سود برد، چراکه یکی از دلیل‌های بالابودن فرهنگ ایرانی، به‌کار بردن این اندرزها به‌وسیله‌ی مردمان عادی بوده است. نوشته‌ای به خط پهلوی به نام «اندرزهای پیشنیان» به گوشه‌ای از این اندرزها می‌پردازد:

«اندرزهای پیشنیان»، گردآمده‌ای از چهار نوشته‌ی اندرزی کوچک که ۳۶ بند دارد. اندرزهای این نوشتار از دید ساخت جمله بسیار ساده بوده و به ساخت جمله‌ها در فارسی نو بسیار نزدیک است، اکنون بخشی از این نوشته آورده می‌شود:

۱-خواسته و تن‌درستی بهتر است.

۲-و فرزند پارسا بهتر است.

۳-و برادر نیک‌نام بهتر است.

۴-پناه خویشکاری بهتر است…

۱-به داد و دین باید رفتن.

۲-و پدر ومادر نیازردن.

۳-هر روز با خویشتن آمار باید کرد که امروز چه‌ سود و چه زیان، چه کرفه و چه گناه و چند در راه نیکو رفته‌ام و چند در راه ناپسند، چه این گیتی همانند مهمان‌سرایی یک روزه(است) و جاویدان آن‌جا باید بودن.

۴-در کرفه و بزه آمارگر باشید…

۱-دردمند است کسی که خرد ندارد.

۲-رنجور کسی است که زن ندارد.

۳-بی‌نام است کسی که فرزند ندارد.

۴-سست است کسی که کس ندارد.

۵-از این همه او بدتر است که روان ندارد…

۱-دانایی را تای نیست.

۲-رشک را نام نیست.

۳-گیتی را پایش نیست.

۴-جوانی را نازش نیست.

۵-خواسته را برزش نیست.

۶-زمان را دارو نیست.

۷-مرگ را چاره نیست.

۸-و از این همه بدتر است که بمیرد(و) خدای از او خشنود نباشد.

سرچشمه:

جاماسب‌جی، دستور منوچهرجی جاماسب آسانا، متن‌های پهلوی، تهران، انتشارات علمی، چاپ یکم، ۱۳۹۱، پژوهش سعید عریان،رویه‌های۶۳تا۶۵