در کتاب سوم دینکرد(درس‌نامه‌ی دین مزدایی) و در کرده‌ی ۱۵۷ آن درباره‌ی سرچشمه‌ی بیماری این‌گونه‌ آمده است:
تندرستی در یک واژه، خلاصه می‌شود: میانه‌روی؛
بیماری در دو واژه خلاصه می‌شود: گزافه‌خواری و کمبود(:افراط و تفریط).
بن بیماری‌های جان، بن بیماری‌های تن، و بن افراطی‌ترین و تفریطی‌ترین بیماری‌های تن و جان همه «زدارمینو» است.

بن‌انگیز(: شوند، علت) بیماری، تازش اهریمنانه‌ی «زدارمینو»، آن‌هم از سر ستیز و دشمنی، با قوای جان است، یرای آسیب‌ناک‌کردن جان؛ آن‌هم از راه: بدآگاهی، فریب‌کاری، خشم‌گیری، سستی، خودبرترانگاری، خوارمنشی، کامه‌پرستی، سرپیچی، خوددوستی و کاهلی.
زیراکه بن‌انگیز گناه و تبه‌خویی همگن است.
و نیز بیماری، تازشی اهریمنانه به هموندهای تنانی، از بهر آسیب رساندن به تن است؛ آن‌هم از راه: سردی، خشکی، گندناکی، پوسیدگی، گرسنگی، تشنگی، زاری و درد؛ زیرا بن‌انگیز بیماری و میرایی همگن است.