کیکاوس رازی، پور کیخسرو، از سخنوران زرتشتی سده هفتم است که چندان آوازه‌ای نیافته است. از این سخنور زرتشتی، در پیوسته‌ای (نظمی) ارزشمند به نام زراتشت نامه، به یادگار مانده است. از آنجا که زرتشت بهرام پژدو افزونه‌ای بر آن سروده است، این در پیوسته را از آن او پنداشته‌اند. کیکاوس رازی، در زراتشت نامه، زندگانی زرتشت را بر بنیان باورهای زرتشتی در پیوسته است.
همانند نام٬ پرچم و نشان هر کشور در شناخت آن کشور نقش مهمی دارد و نشان دهنده انگیزه ها، آرمان ها٬ چگونگی نگرش سیاسی٬ مذهب و فلسفه یک ملت و بیان کننده شرایط جغرافیایی٬ فرهنگی و حوادث سرنوشت ساز در تاریخ یک ملت است.
نظر به اهمیت ویژه پرچم٬ مردم هر کشور پرچم را عزیز و گرامی دانسته و در پرچم افراشته خود، بزرگی٬ سربلندی٬ آزادگی و افتخار و در سرنگونی آن شکست٬ بردگی و ستم بیگانگان را می نگرند. مطالعه علمی پرچم ها٬ معنا و مفهوم و سیر دگرگونی آنها “پرچم شناسی” و یا “Vexillology” نام دارد؛ این دانش به مطالعه تاریخچه و مفهوم نهفته در رنگها٬ نشانه های موجود در پرچم کشورها می پردازد و درباره مراسم برافراشته شدن و پایین آوردن و بزرگداشت پرچم به مطالعه علمی دست می زند.
ایرانیان در درازنای تاریخ ده هزار ساله خود از بنیانگذاران اصلی تمدن و فرهنگ بوده اند و به پیشرفت جهان به نیکی کمک نموده اند. اشوزرتشت پیامبر یکتاپرستی در جهان است که در ۳۷۴۷ سال پیش (از سال ۱۳۸۸ خورشیدی) به پیامبری برگزیده شد و دین را تعریف کرد و فرهنگ دینی را بنیان نهاد که بنیاد اندیشه ایرانی را دگرگون کرد و پایه تمدن نوینی را پایه ریزی نمود که سده هاست در دل و روان ایرانی زنده و پا برجا مانده و بر تمدنها و فرهنگ کشورهای دیگر تأثیری ژرف برجا گذارده است.
تا حدود شصت سال پیش، زرتشتیان ایران در شهرهای کرمان٬ یزد٬ تهران و دیگر شهرهای زرتشتی نشین برای دفن درگذشتگان خود از دخمه یا برج خاموشان بهره می بردند. تعدادی از این دخمه ها قدیمی و کهنه بوده و برخی دیگر توسط روانشاد فرزانه “مانکجی لیمجی هاتریا” که حدود سال ۱۲۳۳ خورشیدی از سوی پارسیان بمبئی برای بهبود وضع اجتماعی و دینی زرتشتیان به ایران آمده بود، ساخته شد که مدتی هم این دخمه ها مورد استفاده قرار می گرفتند. پس از آن در تهران از میانه دهه ۱۳۱۰ و در کرمان پس از دهه ۱۳۲۰ و در یزد پس از دهه ۱۳۴۰ دخمه ها تبدیل به آرامگاه ها شدند.
در هر دینی، داد و دهش (خیر و خیرات) از وظایف عمده پیروان آن دین است؛ در دین زرتشتی هر شخص موظف است یک دهم درآمد خود را صرف داد و دهش و کمک به فقرا و مستمندان کند، همچنین بسیاری از افراد نیکوکار زرتشتی قبل از مرگ تمام یا قسمتی از دارائی خود را از قبیل زمین، باغ و خانه… وقف مراسم گاهنبار، خیرات و کمک به همکیشان خود میکنند.
شادی کردن، هدف و برنامه ای دلنشین و گروهی برای زرتشتیان است؛ مردمانی که در بدترین و دشوارترین رخدادها با بردباری، غم را به دست شادی سپردند و زنگار پریشانی و اندوه را از آیینه دل همگان زدوده اند٬ امروز یادگارهایی شیرین به نام جشن های گاهنبار را با خود به همراه دارند که یادبودی از پدران و بزرگانشان است.
روز خورداد از ماه خورداد٬ ششمین روز از خورداد ماه٬ چهارمین روز از ماه خورداد (در تقویم رسمی کشور)، پروردگار دو بخشش رسایی (خورداد) و جاودانی (امرداد) مردم را به فروغ مینوی و روشن درونی خواهد رسانید. در پرتو نیروی اراده (خشترا)، منش نیک (وهومن)، راستی و پاکی (اشا)، عشق وایمان به خدا (آرمئیتی)، زندگانی پایدار و نیروی مینوی افزایش خواهد یافت. ای خداوند، خرد در پرتو این فروزگان بر دشمنان پیروزی توان یافت. (هات ۳۴ بند ۱۱)
تقویم نیاکان ما در ایران باستان گاهنمای خورشیدی بود؛ سال ۱۲ ماه و هر ماه ۳۰ روز و هر روز را نامی گذارده بودند و آنان در هر ماه هنگامی که نام روز و ماه با هم برابر می شد آن روز را جشن می گرفتند.
آتشکده کرمان:
یکی دیگر از آتشکده های مهم و جدید کرمان که تا امروز نیز پابرجاست و مردم برای روزهای فرخنده به آنجا رفته و شمع و عود روشن می کنند٬ آتشکده واقع در کوچه دبیرستان ایرانشهر است.
درب مهر نو کرمان به وسیله دهشمندان قنات غسانی (یکی از دهات اطراف کرمان) ساخته شده است و آتش ورجاوند درب مهر قنات غسان به درب مهر کنونی منتقل گشت.
خدایا به نام تو امروز را
سپاس آورم بخت پیروز را
بیارایم آیین نوروز را
خدایا که تنها توانا تویی
که دانای پنهان و پیدا تویی
که بخشنده زشت و زیبا تویی
هنگام این گاهنبار از روز اشتاد ایزد تا روز انارام ایزد از ماه مهر (ماه مهر هفتمین ماه تابستان بر طبق گاهنامه ایران باستان می باشد) برابر با ۲۰ تا ۲۵ مهر ماه است. نام این گاهان بار از واژه اوستایی “ایاسریمه” گرفته شده است . یعنی آغاز سرما، و زمان برگزاری آن در زندگی کشاورزی و دامپروری هنگامی است که گله های گوسفند از چراگاه های تابستانی به محل زمستانی خود باز می گردند. در باور سنتی زرتشتیان، گاهنبار ایاسرم گاه هنگامی است که خداوند گیاهان را آفریده است.
واپسین دیدگاه ها