آفرینش خدواند مرزی ندارد و به‌اندازه‌ای دامنه‌ی آن گسترده و نامحدود است که در اندیشه‌ی ما نمی‌گنجد و‌ پنداشت آن نیز، برایمان ممکن نیست. به‌گفته‌ی فرزانه‌ توس: «در اندیشه‌ی سخته که گنجد او؟»

از کوچک‌ترین اتم‌ها تا بزرگ‌ترین کهکشان‌ها هرکدام دلیلی روشن و استوار بر وجود خداوند و بزرگی توانایی اوست. اما! هرکس به اندازه‌ی دریافت خویش، حقیقت‌ها را درمی‌یابد.

در میان شگفتی‌ها و زیبایی‌های طبیعت نور و روشنایی‌ها جایگاه ویژه‌یی دارد زیرا:

۱- نور پدیده‌ای است که ما را در دیدن و شناختن دیگر پدیده‌ها یاری داده، بهترین راهنمای ما به‌سوی خداوند و بزرگی آفرینش‌های اوست.

۲- نور، زندگی است و گرایش موجودات زنده از جانداران و گیاهان به‌سوی روشنایی‌ها انکارپذیر است.

۳- نور زیباست؛ ستارگان، کهکشان‌ها و ماه را که نشانه‌ی زیبایی است، بدون نور توده‌هایی سرد و خاموش‌اند.

۴- نور زیباست. شادی‌آفرین و زندگی‌بخش است و دلیل عشق، امید و آرزوهای فراوان است و دنیای ما را شاد و دوست‌داشتنی می‌کند، همان‌گونه که تاریکی ناامیدی را می‌رساند.

هریک از دین‌ها، چیزی‌، جایی یا سویی را پرستش‌سوی خویش قرار داده‌اند تا به‌وسیله‌ی آن بهتر بتوانند عشق، مهر و نیروهای درونی خویش را متوجه خدا ساخته با او به راز و نیاز بپردازند، اما از آنجایی‌که پرستش‌سویی سرد و خاموش دست‌کم به فروغ، شعله‌ی شمعی فروزان نیاز دارد تا بهتر بتواند نقش متعالی خویش را ایفا نماید، ناگزیر به روشن ساختن آنها شده‌اند. بنابراین دانسته یا ندانسته نور را نیز پرستش‌سوی خود قرار داده‌اند.

همه‌ی جاهای سپند(:مقدس) مانند زیارتگاه‌ها و نیایشگاه‌ها نیز برای سپند بودنشان به نور نیاز دارند حتا اگر شعله کم‌سوی شمعی باشد. نور خدا نیست،‌ از خدا هم جدا نیست، یعنی خداوند نورانی است.

خدا در خوبی و پاکی است فرزند / بود در روشنایی‌ها خداوند

بنابراین، یکی از بهترین آفرینش‌های اهورایی یعنی روشنایی‌ها را برگزیده،‌ پرستش‌سوی خود قرار داده است. در اینجاست که آتش هم به خاطر نور، روشنی و ویژگی‌های بی‌مانند خود، مورد توجه قرار گرفته است، زیرا:‌

۱- آتش؛ نزدیک‌ترین سرچشمه نور و روشنایی به انسان‌هاست.

۲- آتش؛ موجب گرمی و روشنی خانه‌هاست و عشق و محبت را برای خانواده‌ها به ارمغان می‌آورد.

۳- آتش؛ بهترین زمینه‌ساز پیشرفت انسان در میدان کار، زندگی، سازش و سازندگی است.

۴- آتش؛ پدیده‌ای است که می‌تواند هنگام نماز، شور و شوق فراوان و محوشدن ذرات وجود انسان در آغوش خورشید بیکران اهورایی را درپی داشته باشد.

۵- آتش؛ تنها سرچشمه گرمی و روشنی است که انسان می‌تواند با دست خویش آماده کرده به خدمت خود درآورد.

۶- آتش؛ به ما نور و گرما بخشیده، پلشتی و بیماری‌ها را می‌زداید.

۷- آتش؛ با شعله‌های سرکش خویش الهام‌بخش جنبش‌ها، کوشش‌ها و انگیزه‌ی انسان به سوی پیشرفت است.

۸- آتش؛ با روشنایی و گرمی مطلوب خود، قلب‌ها را به نور پاک اهورایی روشن می‌سازد و به آن شادی و امید می‌بخشد.

به‌جز آتش کدام پدیده‌ای می‌تواند این‌همه ویژگی‌های نیک اهورایی داشته باشد.

اشوزرتشت فروغ و روشنی‌ها و به‌پیروی آن آتش را برگزیده،‌ پرستش‌سوی خود قرار داده است زیرا آتش بهترین واسطه و رابطه میان انسان و اهورامزدا است.

هنگامی روبه‌روی آتش با شعله‌های بلند و آن‌همه زیبایی و بزرگی نماز می‌گزاریم، بی‌اختیار خود را در برابر بارگاه پرفروغ و زیبای اهورامزدا می‌بینیم. به‌گونه‌ای‌که وجود اهورامزدا را در کنار خودمان احساس می‌کنیم. آتش آنچنان ماهیتی دارد که تاکنون نتوانسته‌اند به جوهره‌ی وجود و ساختار پاک و اهورایی آن پی ببرند،‌ بنابراین از همه‌ی پرستش‌سوهای دست‌ساز انسان‌ها برتری جسته، بزرگی آن را انکارناپذیر می‌نماید.