ز تو پرسشی دارم ای کردگار

بپیواز مانند آموزگار (۱)

ترا چون توانم پرستش نمود

همینم ببایست پرسش نمود

اشا را به عنوان آموزگار

به من برگمار ای خداوندگار

تو باشی پناهم به لطف اشا

به دیدار هومن شوی رهنما

بگو چیست سرچشمه‌ی زندگی؟

که باشد پر از نور و تابندگی

کسی کو در این راه دارد قدم

چه پاداش یابد از آن بیش و کم؟

که بودست سرچشمه‌ی راستی

به روز ازل، دور از کاستی

به خور و ستاره، که آموخت راه

ز که، گاه بدر و هلال است ماه

کدامین توان آن سپهر برین

به بالا نگه داشت و پایین زمین؟

که هرگز نیاید به سوی نشیب

از آن اوج این است آری عجیب

چه کس آفریدست آب و گیاه

که بر باد و ابر تندی آموخت و راه؟

چه کس ظلمت و روشنی آفرید

ز که خواب و بیداری آمد پدید؟

چه کس بامدادان کند نیمروز

پس آنگه شب تیره‌ی نور سوز؟

به یاد آورد مرد دانا نماز

چو بیند شب و روز آمد فراز

بگو شادی و گیتی بارور

ز بهر که آوردی ای دادگر

چگونه شود جای مهر خدا

پر از مهرورزی، ز کینه جدا

مرا چون تو بگزیدی آموزگار

بیاموزم آن راه ای کردگار

چگونه توان دیو ناراستی

ز خود راندن و همچنان کاستی

چو فکرت کنم بهر آیین تو

بدانسان که فهمیده‌ام دین تو

چنان کن که از پرتو هومنی

هم از راستی و سپس بهمنی

به‌پاکی برم زندگانی به سر

رسایی فراز آیدم تا مگر

بگو تا ز نیکی چه پیش آورم

که شادی بدین روح خویش آورم

کنم در ره خدمت، خود فدا

که خشنود گردد، از ین ره خدا