نماز «ائیریه‌ما ایشیو»، نیایشی است که اشوزرتشت برای استواری، پایداری، افزایش و گسترش برادری جهانی سروده است. که خود آن اشو برای آن برانگیخت، برخاست، کوشید، کامیاب شد و به آرزوی خود رسید و آن بنیانگزاری دین بهی بود. او می‌خواهد که انجمن دوستی جهان که همه آرزوی آن‌را دارند، پدید آید و در آن که همه‌ی کارها بر اندیشه‌ی‌نیک استوار خواهد بود.

«آ اَئیریِه مَا ایشیُو رَفِذرَائی جَنتو

نربِیَس‌چا ناری‌بِیَس‌چا زرثوشترَهِ

وَنگههِ‌اوش رَفِذرَائی مَننگهُو

یا دَئِنا وَئریم هَنَات میژدِم

اَشِهیا یاسا اَشیم

یام ایشیام اَهورو مَسَتا مَزداو»

معنی نیایش «ائیریه‌ما ایشیو»:

«بشود که برای یاری و مهربانی مردان و زنان زرتشتی،

برای یاری و مهربانی که از آن منش‌نیک است،

انجمن دوستی آرزو شده پدید آید،

تا وجدان هرکس پاداش شایسته را دریابد.

خواستم پاداش راستی است

و این آن آرزو است که خدای دانا می‌پسندد.»

این بند که تنها بند یسنای ۵۴ است، در پایان وهیشتوایشت گات آمده است. چون به سبک و شیوه‌ی گاتها سراییده شده است و وزن شعری و درونمایه آن نیز با گاتها به‌طورکامل هماهنگی دارد، ازاین‌رو ارج بسیار دارد.

«ائیریه‌ما»: دوست و گروه ویژه‌ای است که به دین زرتشتی پایبندی کامل دارند ولی از دید مفهومی «دوستی و برادری» را می‌رساند.

«ایشیو»: از مصدر «وَس» (:آرزو کردن) بوده و به‌چم آرزو شده است.

اشوزرتشت در این نماز، می‌خواهد که همه‌ی مردان و زنان زرتشتی به آرمان خود که برای دریافت آن خردمندانه می‌کوشند، برسند و آن آرمان و پاداش جز زندگانی خوش و خرم و دراز و دیرپا در سایه‌ی آیین راستی چیزی دیگر نیست. پاداشی که آرامش وجدان، آسایش اندیشه در پی آن خواهد بود. خوشبختی راستین هنگامی به سوی انسان روی می‌آورد، که راستی و پاکی را در همه‌ی کارها به‌کار برد.

خدای دانا و مهربان نیز چنین آرمان و آرزوی جهانیان را گرامی می‌شمارد، زیرا خواست خدایی هم در همین است که مردم همه با هم دلبسته شده و یکپارچه شوند، در آبادانی جهان همکار یکدیگر باشند و چون انجمنی پیوسته باشند.

این نیایش در پایان گاتها آمده است و به‌راستی آفرینی است که اشوزرتشت برای بهدینان فرموده است. آفرینی است که همواره همراه دین بهی و انجمن دوستی جهان می‌باشد و خواستار همبستگی و یکپارچگی جهانیان در یک سازمان خدایی است.

یاری‌نامه:

۱-جعفری، علی‌اکبر – گلچینی از خرده اوستا، تهران، انتشارات سازمان فروهر، ۱۳۵۸، رویه‌های ۳۶ تا۳۹ .

۲-آذرگشسب، فیروز – ترجمه و تفسیر گاتها سرودهای زرتشت، تهران، انتشارات سازمان فروهر، ۱۳۵۹، رویه‌های ۳۲۶و۳۲۷ .

۲-جعفری، علی‌اکبر – ستوت‌یسن، تهران، انتشارات سازمان فروهر، ۱۳۵۹، رویه‌های ۵۵۲و۵۵۶ .