جشن بهمنگان(۲۶دی‌ماه) بر همه‌ی ایرانیان و
به ویژه بر مردان و پسران پاک و آزادمنش فرخنده باد.
میترا دهموبد: روز دوم ماه و یازدهم ماه سال به‌نام امشاسپند بهمن خوانده شده است. این امشاسپند که در اوستا وهومن «vohu-manah » آمده از ۲ بخش ترکیب یافته است.
سروده: بهمن کیقباد(۹۶۹یزگردی-۱۰۰۸ هجری-۱۶۰۰ میلادی)
ویراسته: هاشم رضی
قصه سنجان بازمانده‌ای از ادبیات پراکنده و اندک زرتشتیان به زبان پارسی است. پس از یورش تازیان به ایران و رویدادهای سخت و سوگ‌انگیز، این قصه در تاریخ، زبان و ادب، دین و فرهنگ، سیاست و مسایل اجتماعی، و دیگر شئون ایران، دچار دگرگونی‌های بسیار شد.آنچه که از این پس، به‌وسیله زرتشتیان (ایرانیانی که از این پس دین و آیین خود را نگاهداشتند) به نظم و نثر پارسی نگارش یافته، اندک است.
به انگیزه‌ی سالگرد درگذشت اشوزرتشت در پنج دی‌ماه(روز خور از ماه دی)
بر روان و فروهر اشوزرتشت مهراسپنتمان درود باد.
بر روان وفروهر همه پاکان و راستان هفت‌کشور زمین درود باد.
موبد اردشیر خورشیدیان: برای درک این بخش از جهان‌بینی نیز، دانستن چند اصل از باور اشوزرتشت لازم است:
– جهان از دو بخش«گیتایی» و«مینوی» درست شده است «براساس تاریخ نوشته شده بشر، نخستین پیامبری که از «جهان مینوی» سخن به میان آورده، اشوزرتشت است».
شایسته نبودن «شَتْ زرتشت» ازبرای نام «اشوزرتشت»-استاد ابراهیم پورداوود
در این چند سال گذشته، واژه‌های شگفت‌انگیزی بر سر زبان‌ها افتاده و گاهی هم در نوشته‌ها دیده می‌شود، که نادرست است.
در روزگار ناصرالدین شاه قاجار، کتاب دساتیر(امروزه همه می‌دانیم که این کتاب، ساخته‌ی روزگار اکبرشاه هندی یا شاه عباس صفوی است و کتابی است که در همان هند نوشته شده است) با صدها واژه‌ی نادرست از هند به ایران روی آورد و چند تن، آن نامه‌ی دروغین را آسمانی پنداشتند و به تاراج واژه‌های ساختگی آن دست بردند و نوشته‌های خود را به آنها بیالودند.
موبد مهراب وحیدی: بنابرآیین زرتشتی هرنوجوان با رسیدن به ۱۵ سالگی سدره‌پوش می‌گردد و دین خویش را برمی‌گزیند و باوربر این است که سدره‌وکشتی، نگاهبان آدمی در برابر سختی‌های بیرونی می‌باشد که به‌عنوان نماد و نشان بیرونی زرتشتیان شناخته‌می‌شود. ولی از برای هر آیینی، فلسفه و منطقی وجود دارد که برای این دو نماد گزارشی کوتاه و برداشت نگارنده آورده‌می‌شود.
سدره(sedreh):
با نام اوستایی «وُهومَنو وَسترَه» به‌معنی جامه‌ی نیک‌اندیشی، جامه‌ای است از پارچه‌ی کتان یا پنبه، به‌رنگ سفید، ۹تکه، بدون آستین، بدون یقه، دارای دو کیسه‌ی کرفه در جلو و پشت و درزی به‌نامِ درز چاقو در سمت راست. به‌یاد داشته باشیم که پیش از اسلام سدره بر روی دیگر جامه‌ها پوشیده‌می‌شد.
گاتها(نغمه و سرود که با نام‌های گاتها، گاثاها و گاهان نیز خوانده می‌شود )، گفت‌وگوها و دریافت‌های درونی اشوزرتشت از اهورامزدا و آموزش‌های برخاسته از خرد و دانش اوست که روش درست زندگی کردن را در قالب سرود به مردم می‌آموزد.
زرتشتیان، تنها گاتها را آموزش پیام‌آور خود و بازتاب اندیشه او و پایه دین زرتشتی می‌دانند که دست‌نخورده به‌دست ما رسیده است. زبان و گویش گاتها نسبت به بخش‌های دیگر اوستا بسیار کهن‌تر است. گاتها خود بخشی از کتاب اوستاست.
دستور ایرج‌جی، پور موبد سهراب‌جی، پور دستور کاوس‌جی، پور دستور سهراب‌جی مهرجی رانا دانشمند نامور و سراینده توانای زرتشتی است. در علوم دینی، اوستایی و پهلوی و هندی استاد بود و در سرایش سروده‌های پارسی دستی به‌سزا داشت.
در راه پیشرفت دین زرتشتی بسی رنج‌ها برد و بسیاری از کتاب‌های کمیاب دینی و یا آنچه که از شعائر ملی سخن می‌راند، را از روی نسخه خطی قدیم نسخه‌برداری و به کتابخانه‌های «ملافیروز» و «خورشیدجی کاما» واقع در بمبیی اهدا نمود.
فریدون مشیری
گفت: آنجا چشمه خورشید‌هاست آسمان‌ها روشن از نور و صفاست
موج اقیانوس جوشان فضاست
باز من گفتم که: بالاتر کجاست؟
در روزگار باستان، خرید و فروش عبارت بود از معامله کالا به کالا. هرکس تولید خود را به بازارهای ویژه‌ای که در روزهای ویژه در شهرها و مراکز جمعیت تشکیل می‌شد، عرضه می‌کرد و نیازمندی‌های خود را به‌دست می‌آورد. یعنی تولید خود را با تولید دیگران که مورد نیازش بود، جابه‌جا می‌کرد و برای این‌کار بنابه ارزش اجسام و کالاها چارچوب‌هایی هم در نظر گرفته می‌شد.
فرناز خسروی: در حدود سال ۱۲۵۶ خورشیدی، در خانواده‌ی دستور بزرگ یزد، یعنی «دستور شهریار دستور نامدار»، کودکی از مادر زاده شد که دارای هوش و استعداد بالایی بود. نام او را «خدایار» نهادند.
«خدایار» هنگام کودکی و نوجوانی آنچه بایسته بود، همچون نوشتن، خواندن و گذراندن درس‌‌های ابتدایی را در «دبستان کیخسروی یزد»(که تنها دبستان زرتشتیان آن زمان به شمار می‌آمد) فراگرفت.
همچنین چون دستورزاده بود، واجبات دینی و اوستاهای بایسته را نزد موبدان آموخته و «نوزادی» یعنی مرحله واردشدن به جرگه موبدی را نیز سپری کرده و اجازه موبدی گرفت، ولی از آنجا که عشق بسیار به آموختن دانش داشت، با اجازه پدر و مادر به‌سوی هندوستان روانه شد. و «زند»، «پهلوی» و «انگلیسی» را هم در آنجا آموخت.
واپسین دیدگاه ها