موبد جهانگیرِ اشیدری، پور موبد انوشیروانِ موبد جهانگیرِ موبد مرزبان، یکی از شخصیت‌های برجسته‌ی زرتشتی و ایرانی در سال ۱۲۹۹ خورشیدی در شهر کرمان دیده به جهان گشود. دوران دبستان و دبیرستان را در کرمان سپری کرد. سال ۱۳۱۷ خورشیدی وارد دانشکده تازه‌ بنیاد دامپزشکی دانشگاه تهران شده و سه سال پس از آن به عنوان دکتر دامپزشک فارغ‌التحصیل شد.

در سال ۱۳۲۰ خورشیدی وارد خدمت نظام‌ وظیفه شد و پس از پایان آن در سال ۱۳۲۳ با درجه ستوان یکمی به استخدام نیروی زمینی ارتش درآمد. در تاریخ ۲۰/۹/۱۳۴۵ خورشیدی به درجه‌ی سرتیپی سرافراز شد. آخرین سمت وی در نیروی زمینی ارتش،‌ فرنشینی(:ریاست) اداره‌ی دامپزشکی و کنترل مواد غذایی آن نیرو بود. تیمسار دکتر اشیدری در سال ۱۳۵۱ خورشیدی بازنشسته ارتش شد.

ادامه نوشته…

فرزانه دوبان دانشمندی بود، زرتشتی و دارای کمال و جایگاه روحانی. در روزگار مامون عباسی، در خدمت مرزبان کابل بود واز آینده خبر می‌داد. اوستا و پهلوی نیکو می‌دانست. بخشی از کتاب پهلوی «جاودان خرد» به کمک او به عربی برگردان شده است.

«شیخ ابوالفضل» وزیر «اکبر شاه گورگانی» در «آیین اکبری» درباره‌ی او چنین می‌نویسد:

ادامه نوشته…

 استاد «بهرام سهرابی» فرزند «سهراب الله‌داد» در سال ۱۲۷۶ خورشیدی در یکی از بخش‌های استان کرمان به نام «قنات غسان» زاده‌شد. نخستین سال‌های تحصیلات ابتدایی را در تنها مدرسه آن شهر به استادی «استاد بهرام» به پایان رساند و چنان در یادگیری درس‌های زمان پیش‌ می‌رود و آنچنان مهارتی در ادبیات فارسی، نقاشی و خط پیدا می‌کند که با آن سن کم و در همان مدرسه به آموزگاری نوباوگان و نوجوانان برگزیده می‌شود. مدت چهار سال کار آموزش را ادامه می‌دهد ولی از آنجا که سرشار از عشق به تحصیل و کمال، در او فزونی می‌یابد، در سن ۲۰ سالگی پس از آنکه با یکی از شاگردانش نامزد می‌شود، راهی سرزمین هند می‌شود.

ادامه نوشته…

 «روزبه پارسی» پسر «دادویه» نامور به «عبدالله بن مقفع» که یکی از ترجمه‌کنندگان برجسته و دانشمندان به‌نام ایران در سده‌ی دوم هجری است، در فیروزآباد پارس زاده شد. او در بصره و در اثر نزدیکی با تازیان زبان عربی را به‌خوبی فراگرفت و در آن به‌مرحله استادی رسید و از سخنوران و عربی‌نویسان دهگانه‌ی درجه‌ی یک روزگار خود شد. وی زبان پهلوی را به‌خوبی می‌دانست.

پدرش زرتشتی و از نژاد اصیل ایرانی بود. روزبه اگرچه در ظاهر مسلمان شد، اما تا پایان زندگانی، زرتشتی ماند. شرح زیر شوندی(:دلیلی) بر آن‌است که «روزبه پارسی» از کیش نیاکان خود هرگز دست برنداشت:

ادامه نوشته…

کسرا وفاداری در نهم فروردین ۱۳۲۵ خورشیدی در تهران زاده شد. پدر او اردشیر وفاداری و مادرش مهرانگیز فیروزگر بود.

کسرا پس از گذراندن آموزش‌های آغازین در تهران و انگلستان درسال ۱۳۴۸ خورشیدی مدرک کارشناسی ادبیات انگلیسی و همچنین تاریخ اروپایی را از دانشگاه بوستون ایالت ماساچوست آمریکا دریافت نمود. همچنین وی توانست مدرک کارشناسی تمدن معاصر انگلیس و آمریکا را از دانشگاه سوربن پاریس دریافت نماید.

کسرا وفاداری دوره کارشناسی ارشد آموزش و پرورش را با پایان‌نامه آموزش مارکسیسم در دانشگاه تربیتی دوبلین ایرلند و دوره کارشناسی ارشد آموزش مدرن را با رساله آموزش و پرورش و تمدن معاصر انگلیس و آمریکا در دانشگاه سامرهیل گذراند.

ادامه نوشته…

«میرزا سروش لهراسب» در سال ۱۲۸۳ خورشیدی در باغ جمشید آباد تهران زاده شد. مادرش گوهر خداداد زارع پارسی و پدرش تیرانداز مهربان لهراسب بود. میرزا سروش در سال ۱۳۱۶ خورشیدی با دختری از خانواده‌ای پارسی به نام پروین ازدواج کرد.

میرزا سروش آموزش‌های نخستین و دبیرستان را در مدرسه زرتشتیان، دارالفنون و در کالج آمریکاییان که اینک دبیرستان البرز است گذرانید و زبان انگلیسی را نیز تکمیل نمود. در همین زمان یعنی سال ۱۳۰۳ خورشیدی به خواهش ارباب کیخسرو شاهرخ برای مدیریت و سرپرستی دبستان دینیاری یزد روانه‌ی یزد شد.

وی پس از سه سال زندگی در یزد به تهران بازگشت و دوباره به دستور انجمن زرتشتیان وقت و ارباب کیخسرو شاهرخ رهسپار یزد شد تا مراکز بزرگ آموزشی و تربیتی مارکار یزد را به ‌وجود آورد.

ادامه نوشته…

فرزانه جمشید خسرو پور داراب سراینده‌ی با ذوق روستایی است. زندگانی خود را در روستای خرمشاه یزد با سختی و مزدوری (مزدگیری در مقابل انجام کاری) و بنایی به پایان رسانیده، چنان ‌که گوید:

در جهان یک کار آسانی نصیب ما نشد / غیر مزدوری و گِلکاری نمی‌دانم چرا

روستاهای خرمشاه و اهرستان، هنگام زندگی او به شوند بی‌ آبی، خشک و مردمانش در‌ به در و پریشان روز، کار می‌کردند.

ادامه نوشته…

دکتر یگانگی آن رادمرد پاک / هرچند خفته در آغوش سرد خاک

در نزد اهل خرد تا به رستخیز/ بحریست بی‌کرانه‌، مهریست تابناک «سروده: توران شهریاری»

«یاد دارم آن ‌روز که کودک بودم، روش دین و دانش را در خانه و در دامان مادر و پدرم آموختم. آیین و منش انسانی یعنی راستی و مهر و پاکی و نیکوکاری را از آن‌ها دریافتم. هنوز پا به مدرسه ننهاده بودم که مادرم به من آموخت که خدا یکی است و نام این خدای یکتا، اهورامزداست.»

کیکاوس رازی، پور کیخسرو، از سخنوران زرتشتی سده‌ هفتم است که چندان آوازه‌ای نیافته است. از این سخنور زرتشتی، در پیوسته‌ای (نظمی) ارزشمند به ‌نام زراتشت نامه، به ‌یادگار مانده است. از آنجا که زرتشت‌ بهرام ‌پژدو افزونه‌ای بر آن سروده است، این در پیوسته را از آن او پنداشته‌اند. کیکاوس رازی، در زراتشت‌ نامه، زندگانی زرتشت را بر بنیان باورهای زرتشتی در پیوسته است.

ادامه نوشته…

مانکجی پور لیمجی پور هوشنگ هاتریا در سال ۱۱۹۲ خورشیدی (۱۸۱۳ میلادی) در “موراسومالی” یکی از بخش‌های بندر “سورات” زاده شد. نیاکانش از زرتشتیانی بودند که در روزگار صفویه از ایران به هندوستان مهاجرت کرده بودند. وی پنج ساله بود که انگلیسی‌ها فعالیت‌های خود را از بندر سورات به بمبئی منتقل نمودند و بنابراین زرتشتیانی که در موسسات اداری گمرک به کار مشغول بودند و یا فعالیت‌های تجاری می نمودند از جمله پدر وی به بمبئی رفته و در آنجا ساکن شدند.

ادامه نوشته…