کیوان دشتی: سهراب، پسر رستم، که در نبود پدر، در نزد افراسیاب، آموزش دیده و بالیده است، اینک برای خودش، یَل و پهلوانی بی‌مانند شده است: جوان، برومند، تهمتن، گستاخ، و بی باک. کسی را، در سرزمین خودی، یارای پیکار او نیست. بیش از دوازده هزار سپاهی گرد می‌آورد، و فرماندهی یک بخش آنرا به «هومان» و فرماندهی بخش دیگر را به «بارمان» می‌سپارد، ، و برای یافتن پدر ، و پادشاهی ایران، به‌سوی مرزهای ایران‌زمین می‌تازد.

ادامه نوشته…

سروده‌ی گودرز ماوندی

امـردادگـان و جشنیـست جاودانه         بی مرگی رازِ هستیست در زمـانـه

هر آنچه آفرید حـق پایـدار اسـت           تحـول‌ها بـه هـر چیـز عـادلانه

همـانا کوشش و پویش بـه گیتــی         زنـدگـی در ذره‌هـا بـاشـد روانـه

به هر ذره تکاپو هست و چـرخش         که چـرخ ذره ها هـست در کمانـه

ادامه نوشته…

سروده‌ی مهین‌بانو اسدی:

تو ای پارسگرد، ای همه ریشه‌ام               شب و روز در فکر و اندیشه‌ام

ز تو جان من پر ز آتش بود                        چه آتش که سوزان و سرکش بود

ادامه نوشته…

«زبان سغدی»، از دید گوناگونی و بزرگی ادبیات نوشته شده، مهم ترین زبان ایرانی میانه‌ی شرق است، که بررسی و مطالعه‌ی آثار آن در آغاز سده‌ی بیستم و با یافتن گنجینه‌ی «تورفان» آغاز شده است.

پیشینه‌ی سرزمین سغد:

نام سرزمین «سغد» را نخستین بار در نوشته‌های کتاب دینی «اَوِستا»، در سنگ‌نبشته‌های فارسی باستان و در نوشته‌های مورخان یونانی می‌بینیم.

ادامه نوشته…

امید مهرآیین: به موجب «بُندهِشن» که درباره‌ی رازهای آفرینش سخن می‌گوید؛ «آتش، اندیشه‌ی هرمزد(اهورامزدا) است». هرمزد، اندیشه مطلق است و تدبیر جهان و جهانیان در اندیشه‌ی والای او شکل گرفته و از آن پس به گونه‌ی مادی پدیدار گشته است. پس آتش در آغاز در اندیشه‌ی آفریننده کل جهان آمده و سپس شکل مادی به خود گرفته است.

در کتاب «مینوی خرد»، عمر جهان به دوازده هزار سال بخش شده است که: سه هزار سال از آن به آفرینش مینوی و نه هزار سال (سه دوره سه هزار ساله) به آفرینش مادی می‌گذرد. در سه هزار سال نخست، آفرینش مینوی امشاسپندان، ایزدان و دیگر آفریدگان انجام می‌گیرد. در سه هزاره دوم، آفرینش مینوی آفریده‌ها شکل مادی به خود می‌گیرید، اما همه ساکن و بی‌جنبشند.

ادامه نوشته…

دکتر رحیم چاوش اکبری «یسنای تبریزی»

«یسنای تبریزی»، به زیبایی بخشی از گاتها این سرودهای اندیشه برانگیز اشوزرتشت را را به نظم درآورده است:

«اُشتَوَدگات – یسنای ۴۴»

ز تو پرسشی دارم ای کردگار         بپیواز مانند آموزگار (۱)

ترا چون توانم پرستش نمود           همینم ببایست پرسش نمود

اشا را به عنوان آموزگار                به من برگمار ای خداوندگار

ادامه نوشته…

«زلالی خراسانی» از سرایندگانی است که در مثنوی سرایی توانایی بسزا داشته و «مثنوی محمود» و «ایاز» او به‌نام است. «میرزا محمد علی ماهر» که از سرایندگان هم روزگار اوست گفته است که «زلالی» حکایت می‌کرد:

در یکی از شب‌های زمستان، تنی چند از یاران در صحرا فرود آمدند؛ ناگاه آتشی که افروخته بودند، سرد شد. یکی از آن میان برخاست که چوبی پیدا کند، قضا را گذارش به گورستان افتاد و تابوتی در آنجا دیده، آن را بر سر گذاشت که به نزد یاران برد. در بین راه یکی از او پرسید که از عزیزان چه کسی مرده است؟!

ادامه نوشته…

پروین باستانی: ایران از روزگاران کهن تاکنون به نام‌های: آری، آریان، آریانا، آریاویچ، آریاویج، آریه، اَران، آریان،‌آریان‌شهر، ‌ائیریانِم وَئِجه، اَئیریه، ائیریوشینه، ایر، ایران شَثر، ایران‌شهر، ایران‌ویج، ایران‌ویچ، ‌ایران‌ویژ، ایریا، ایریاوه، ایریاوه، ایرج، ایریوخَشَوَثه، پِرس، پِرشا، پِرشیا، پِرشیانا، سرشناس بوده است.

واژه‌ی ایران برگرفته از نام «آریانا» یعنی سرزمین آریایی‌هاست. واژه آریا در زبان‌های اوستایی، فارسی باستان و سانسکریت به ترتیب به گونه‌های «ایریه»airya ، «اریه»ariya ، «آریه»arya به‌کار رفته است.

ادامه نوشته…

سروده‌ی جمشید زره‌پوش؛

پیشکش به موبد فرزانه «موبد مهربان فیروزگری»

موبَدِ خوش‌نوای ما، وقت نماز خواندنش

          پرتو مهر ایزدیست، در چهرِ پاکِ روشنش

ادامه نوشته…

پدرام نمیرانیان: باکو، پایتخت آذربایجان در کناره‌ی باختری(:غربی) دریای مازندران قرار دارد. شهر، همانند یک آمفی‌تاتر می‌باشد که از ساحل دریا تا به‌روی تپه‌های پیرامونِ آن کشیده شده است. شهر باکو به دلیل داشتن حوضچه‌های نفتی و منابع گاز طبیعی، شهرت دارد و برپایه‌ی یک «مَثَل» بومی «اگر نفت ملکه‌ی آذربایجان باشد، باکو تاج اوست». آتشکده باکو در روستای «سوراهان»(Surahan) و در پانزده کیلومتری شهر باکو قرار دارد.

ادامه نوشته…