امید مهرآیین: به موجب «بُندهِشن» که درباره‌ی رازهای آفرینش سخن می‌گوید؛ «آتش، اندیشه‌ی هرمزد(اهورامزدا) است». هرمزد، اندیشه مطلق است و تدبیر جهان و جهانیان در اندیشه‌ی والای او شکل گرفته و از آن پس به گونه‌ی مادی پدیدار گشته است. پس آتش در آغاز در اندیشه‌ی آفریننده کل جهان آمده و سپس شکل مادی به خود گرفته است.

در کتاب «مینوی خرد»، عمر جهان به دوازده هزار سال بخش شده است که: سه هزار سال از آن به آفرینش مینوی و نه هزار سال (سه دوره سه هزار ساله) به آفرینش مادی می‌گذرد. در سه هزار سال نخست، آفرینش مینوی امشاسپندان، ایزدان و دیگر آفریدگان انجام می‌گیرد. در سه هزاره دوم، آفرینش مینوی آفریده‌ها شکل مادی به خود می‌گیرید، اما همه ساکن و بی‌جنبشند.

ادامه نوشته…

پدرام نمیرانیان: باکو، پایتخت آذربایجان در کناره‌ی باختری(:غربی) دریای مازندران قرار دارد. شهر، همانند یک آمفی‌تاتر می‌باشد که از ساحل دریا تا به‌روی تپه‌های پیرامونِ آن کشیده شده است. شهر باکو به دلیل داشتن حوضچه‌های نفتی و منابع گاز طبیعی، شهرت دارد و برپایه‌ی یک «مَثَل» بومی «اگر نفت ملکه‌ی آذربایجان باشد، باکو تاج اوست». آتشکده باکو در روستای «سوراهان»(Surahan) و در پانزده کیلومتری شهر باکو قرار دارد.

ادامه نوشته…

به مناسبت زادروز فرزانه‌ی ارجمند «مهرداد مهرین» در ۱۵ تیرماه ۱۳۰۱ خورشیدی، نوشته‌ی زیر از کتاب «دین بهی، فلسفه‌ی دین زرتشت» برداشت شده است.

می ‌گویند هنگامی که زرتشتیان مهاجر در جایی به نام «سَنجان» از کشتی پیاده شدند به راجه‌ی (فرمانروای) آنجا که نامش «جادی رانا» بود پیامی فرستاده و درخواست پناهندگی کردند. آنها در پیام خود نکته‌ های زیر را به آگاهی راجه فرستادند تا وی آگاه باشد که آیین آنها چندان با آداب و رسوم هندوان ناسازگاری ندارد.

ما پرستنده‌ی اهورامزدا، خداوند بزرگ هستیم و خورشید و آخشیج‌های(:عناصر) چهارگانه  (آب، هوا،‌ خاک و آتش) را ارج می ‌نهیم.

ادامه نوشته…

به مناسبت فرارسیدن گاهنبار چَهرِه‌ی «مَیدیوشَهیم‌گاه» ۱۲-۸ تیرماه

در روزگار‌ باستان بخش‌بندی سال، میان ایرانیان به‌موجب مهاجرت‌ها، شرایط اقلیمی، آب و هوایی و جوی گوناگون بود.

به‌موجب «وَندیداد»، بخش‌بندی سال، بر پایه‌ی زندگی آریاها در جاهای سردسیر، به دو فصل تابستان «هفت ماهه» و زمستان «پنج ماهه» بوده است.

ادامه نوشته…

به مناسبت ۱۳ تا ۱۷ تیر، گاه دیدار (:زیارت) نیایشگاه پیر بانو پارس

زرتشتیان مانند دیگر ادیان، برای نیایش به جاهایی سپند باور دارند که از دیدگاه اعتقادی و تاریخی جایگاه به‌سزایی را در باور بهدینان دارد. یکی از این‌ نیایشگاه‌ها پیر بانو پارس می‌باشد.

نیایشگاه بانوی پارس در باور برخی از زرتشتیان جایگاه جان باختن و ناپدید شدن شهبانوی پارس به‌نام «خاتون بانو» است.

ادامه نوشته…

«پیران»، جاهایی هستند برای گردهمایی، نوکردن دیدارها، انجام آیین‌های دینی، داد و دهش، برگزاری جشن و پایکوبی. و نتیجه آن افزایش همبستگی و همدلی هم‌کیشان می‌باشد. هم‌کیشانی که در هنگام دیدار(:زیارت) از جاهای گوناگون کشور و شاید جهان کار خود را رها کرده و با بستن توشه‌ و خریدن رنج سفر در نیایشگاه گرد هم می‌آیند و با انجام آیین‌های گوناگون به‌ هم‌اندیشی و همازوری می‌پردازند.

ادامه نوشته…

به مناسبت گاه دیدار(:زیارت) پیر نارستانه از ۲ تا ۶ تیرماه

زرتشتیان همه ساله به مدت ۵ روز از روز سپندارمزد تا روز آذر از ماه تیر (۲ تا ۶ تیر) به پیر نارستانه می‌روند و آداب و رسوم نیایش اهورامزدا و برپایی سنت‌های شاد را به‌جا می‌آورند.

پیر نارستانه، در ۳۰ کیلومتری شرق یزد و پشت کوه دربید قرار دارد. آورده‌اند که

ادامه نوشته…

خوشبختانه از دیرباز، زرتشتیان از بنیانگذاران کارهای‌ نیک در اجتماع بوده‌اند و با انجام کارهای نیک(:خیر) نام نیک جاودانی از خود به‌جای گذارده‌اند و این رسالت نیکو نسل به نسل، به بازماندگان رسیده است، به‌گونه‌ای که با کمال افتخار می‌توانیم بگوییم که شاید به نسبت جمعیت‌مان، بیشترین افراد نیکوکار را در میان خود داشته و داریم.

از دیدگاه اصولی و دینی، هر کس در هر سنی و با هر سطح درآمد و با هر وضعیت فیزیکی می‌تواند به گونه‌ای کارنیک انجام داده ، خدمات خود را به جامعه ارایه نماید و در دل مردم جای گرفته و نام‌نیک از خود به‌جای گذارد، به شرط اینکه:

ادامه نوشته…

تن و جان هر انسانی پس از درگذشت، از بین می‌رود و روان آدمی پس از چهار روز به سرای جاودانه رهسپار می‌شود، که در پیشگاه دادگاه اهورایی و به داوری مهر، سُروش و رَشن، پاسخگوی اندیشه و گفتار و کردارهای خود در درازنای زندگانی‌اش در این جهان خاکی می‌باشد.

ادامه نوشته…

«نیرنگ» واژه‌ای پهلوی بوده و به‌چم(:به معنای) آیین‌ها و مراسم دینی آمده است. در نسخه‌های خطی«یَسنا»، «ویسپرَد» و «وَندیداد»، شمار بسیاری از نیرنگ‌ها یا مراسم مذهبی و دینی آمده است. بسیاری از دعاهای کوتاه چه به زبان پهلوی و پازَند نیز «نیرنگ» نامیده شده است، چنان‌که «نیرنگ آتش»، «نیرنگ کُشتی نو بَستن»، «نیرنگ دست شو» و… را می‌توان دید.

ادامه نوشته…